Terwijl Ethan de beelden naar Richard bracht, betrok het gezicht van de miljardair. Zijn trots botste met de waarheid. De fout toegeven zou betekenen dat hij niet alleen Clara’s onschuld erkende, maar ook de schande van zijn zoon.
« Ik regel dit wel », mompelde Richard, terwijl hij probeerde Ethan weg te sturen.
« Meneer, » zei Ethan vastberaden, « u kunt dit niet begraven. Clara verdient gerechtigheid. »
Voor het eerst voelde Richard zich in het nauw gedreven – niet door concurrenten op de markt, maar door zijn eigen geweten. Clara was altijd stil, respectvol en loyaal geweest. En hij had haar eruit gegooid als oud vuil.
Ondertussen zat Clara in een klein eethuisje aan de andere kant van de stad koffie te drinken die ze zich nauwelijks kon veroorloven. Haar vriendin Angela Johnson probeerde haar te troosten. « Clara, je moet hiertegen vechten. Je kunt hem niet zomaar je naam laten vernietigen. »
Clara schudde haar hoofd. « Wie gelooft me? Hij is miljardair. Ik ben maar een dienstmeisje. »
Geen van beiden wist dat de waarheid, vastgelegd door een stille lens, alles zou veranderen.
Twee dagen later belde Richard Clara en verzocht haar terug te keren naar het landhuis. Ze aarzelde, bang voor een nieuwe vernedering, maar Angela overtuigde haar om hem onder ogen te komen.
Toen Clara arriveerde, werd ze niet met minachting begroet, maar met Richards ongewone stilte. In de grote woonkamer zette Ethan een scherm neer en speelde de beelden af. Clara keek geschokt toe toen Daniel voor de camera verscheen en het geld stal dat haar haar baan en reputatie had gekost.
