Haar ogen vulden zich met tranen, niet van schuld, maar van rechtvaardiging.
Richard schraapte zijn keel, zichtbaar geschokt. « Clara… Ik ben je mijn diepste excuses verschuldigd. Ik heb je vreselijk onrecht aangedaan. »
Clara stond rechtop. « U hebt me niet alleen onrecht aangedaan, meneer. U hebt mijn naam verpest. Mensen kijken al anders naar me vanwege mijn huidskleur. Nu noemen ze me een dief. »
Richard sloeg zijn ogen neer. Voor een man die gewend was alles onder controle te houden, was dit moment ondraaglijk. « Ik zal het goedmaken. Ik zal je positie herstellen, je compenseren en ervoor zorgen dat iedereen de waarheid kent. »
Toch schudde Clara haar hoofd. « Nee, meneer Whitmore. Ik kan hier niet meer werken. Het vertrouwen is gebroken. Wat ik nodig heb, is niet uw geld. Wat ik nodig heb, is respect. »
Daniel, die door zijn vader de kamer in was gedwongen, schoof ongemakkelijk heen en weer. Clara draaide zich naar hem om. « Je hebt mij de schuld voor je fout laten dragen. Op een dag zal het leven je ter verantwoording roepen. »
Oudercursussen
Daarmee pakte ze haar koffer – dezelfde die ze een paar dagen eerder had meegenomen – en liep weg. Maar deze keer was er geen schaamte in haar stap, alleen waardigheid.
Het nieuws verspreidde zich snel en ontkrachtte de geruchten die haar ooit als een dief hadden afgeschilderd. Voor Clara was het een krachtige herinnering dat de waarheid, zelfs als die langzaam aan het licht komt, nog steeds gewicht in de schaal legt. En voor Richard Whitmore werd het een hardleerse les die in zijn trots was gegrift: geld kan misschien stilte kopen, maar schuldgevoelens kunnen er nooit mee worden weggenomen.
