Ze verstijfde, de stofdoek in haar hand houdend. « Waar is wat, meneer? »
« Mijn geld. Tienduizend dollar uit de la van mijn studeerkamer. Jij bent de enige die er toegang toe heeft. »
Clara’s adem stokte. Ze had nog nooit in haar leven gestolen. « Meneer, ik heb uw geld niet aangeraakt. Ik zou nooit… »
« Lieg niet tegen me, » onderbrak Richard haar. « Ik vertrouwde je, en dit is hoe je me terugbetaalt? »
Binnen enkele minuten werd Clara gedwongen de poort van het landhuis uit te gaan, haar kleine koffer stevig vastgeklemd. Haar gezicht gloeide van vernedering terwijl het personeel zwijgend toekeek en achter haar rug fluisterde.
Een reputatie in puin
Tegen de avond gingen er geruchten door de buurt. Het verhaal was simpel en wreed: het dienstmeisje had geld van de miljardair aangenomen.
Voor Clara voelde het als het einde van alles waar ze voor had gewerkt. Ze had geen bewijs, niemand om haar te verdedigen en geen manier om haar naam te zuiveren.
Maar Richards huis werd bewaakt door meer dan alleen alarmen en hekken. Verborgen camera’s, weggestopt en vaak vergeten, hadden elke beweging vastgelegd. En één kleine lens, verborgen achter een rij boeken in de bibliotheek, legde de waarheid vast.
Wat de camera zag
