Hard gewerkt? Mijn mond viel open. Ik was degene die jarenlang haar huur betaalde, die haar kinderen opvoedde terwijl zij van baan naar baan sprong, die mijn pensioen aanbood zodat ze steeds opnieuw kon beginnen. Maar ik zei niets. Nog niet.
Ik raapte mijn spullen van de natte grond, mijn handen trilden – niet van zwakte, maar van woede en kou. Ze dacht dat ik beschaamd weg zou kruipen. Ze wist niet dat ze een fout had gemaakt. Een kleine fout, maar wel een die haar alles zou kosten.
Omdat ze nooit naar de naam op het ticket heeft gekeken.
Een week later was haar gezicht overal te zien: in de krant, op televisie, op sociale media. « Jonge alleenstaande moeder wint 10 miljoen dollar in de staatsloterij. » Daar was ze, gehuld in designerkleding die ze zich ooit nooit had kunnen veroorloven, klinkend met haar vriend en grijnzend alsof de wereld van haar was.
Ik keek het allemaal aan vanuit de logeerkamer van mijn zus op een oude televisie. Woede borrelde in me op, maar ik bleef stil. Ik wachtte.
In de la van mijn nachtkastje lag een gele envelop. Daarin – het winnende lot. Ik had het die middag zelf gekocht van mijn spaargeld bij het tankstation. Ik had het op de keukentafel laten liggen, zonder te denken dat ze het zomaar zou weggrissen. Ze sloeg het nooit om, las nooit de achterkant. Want op de achterkant stond, in zwarte inkt, mijn handtekening: María Delgado.
Ze was binnen een paar dagen onbereikbaar. Haar oude nummer werkte niet meer. Haar kinderen vertrokken met hun vader, vergeten terwijl zij zich koesterde in haar nieuwe leven. Elk nieuwsitem toonde haar onherkenbaarder: niet de dochter die ik ooit in slaap wiegde, niet de jonge vrouw die ooit in mijn armen huilde na een gebroken hart. Nee, ze was een vreemde geworden – hongerig, trots, onaantastbaar.
