Ze stonden op het punt om te gaan wandelen toen er een gestroomlijnde, zwarte auto de oprit opreed.
Sarah stapte naar buiten, perfect gestyled, onaangetast door het decennium. De kinderen verstijfden. Alleen Lily herkende haar – nauwelijks.
“Mam?” mompelde ze.
Sarah zette trillend haar bril af. « Hallo… kinderen. Hallo, James. »
James beschermde de kinderen instinctief. Emma fronste. « Pap, wie is dat? »
Hij trok haar naar zich toe. « Iemand uit het verleden. »
Sarahs stem brak. « Ik heb een fout gemaakt. Ik dacht dat weggaan me vrijheid zou geven, maar het enige wat ik vond was eenzaamheid. Ik wil het oplossen. »
James schudde zijn hoofd. « Je kunt niet repareren wat je kapot hebt gemaakt. We hebben iets uit de as opgebouwd. Als je hier een plek wilt, zul je die moeten verdienen. Langzaam. En alleen als ze het toestaan. »
