Het zwakke licht van de lantaarnpaal verlichtte nauwelijks het versleten bankje waar Arthur zat, starend naar zijn spiegelbeeld in een plas. Het gezoem van de stad voelde ver weg, gedempt door de pijn in zijn borst. Nog maar een paar uur geleden was zijn wereld ingestort. Sarah, met wie hij drie jaar een vriendin had, was uit zijn leven verdwenen en had alleen de bittere waarheid achtergelaten: hij was niet genoeg. Niet genoeg geld, niet genoeg vooruitzichten, niet genoeg voor haar dromen.
Hun relatie was zo hartstochtelijk begonnen. Ze hield van zijn artistieke ziel, zijn wilde ideeën, zijn onwankelbare optimisme. Hij, een worstelende schilder, zag in haar zijn muze, zijn anker. Ze hadden talloze avonden doorgebracht met dromen van een toekomst vol kunst, gelach en een klein, knus huis. Maar dromen, zo leerde Arthur, konden de huur niet betalen.
Sarahs geduld was op. « Arthur, » had ze met gespannen stem gezegd, « ik kan zo niet blijven leven. Ik wil een toekomst, een stabiele. Iets wat jij me niet kunt geven. » Zijn hart zonk bij elk woord in zijn schoenen, wetende dat ze gelijk had, maar zich toch volkomen hulpeloos voelend. Hij had het echt geprobeerd. Hij had geschilderd tot zijn vingers pijn deden, verkocht wat hij kon, maar de kunstmarkt was wreed en succes was een verre ster.
