De volgende maanden waren een waas van eenzaamheid en wanhoop. Arthur schilderde, maar zijn doeken waren donker, een weerspiegeling van zijn innerlijke onrust. Zijn kleine appartement, ooit gevuld met haar gelach, weergalmde nu van stilte. Hij at instantnoedels, leende geld van vrienden en vroeg zich af of hij ooit uit het dal zou klimmen waarin hij zat. Hij zag Sarah eens, van een afstandje, met een goedgeklede man, en de aanblik was een nieuwe steek in zijn gekwetste trots.
Op een avond, starend naar een leeg doek, stroomde een golf van opstandige woede door hem heen. Hij wilde haar geen gelijk geven. Hij wilde zijn armoede hem niet laten bepalen. Hij begon met hernieuwde intensiteit te schilderen en stortte al zijn pijn, woede en verlangen naar rechtvaardiging in zijn werk. Hij experimenteerde met nieuwe stijlen, fellere kleuren en emotionelere thema’s. Zijn kunst werd zijn therapie, zijn toevluchtsoord, zijn slagveld.
Hij begon zijn werk te exposeren in lokale cafés, kleine galerieën, overal waar ze hem wilden hebben. Hij schilderde straattaferelen, portretten van gewone mensen, en legde hun veerkracht en verborgen verhalen vast. Zijn kunst had een rauwe eerlijkheid, een voelbare emotie die resoneerde met mensen. Een kort artikel in een lokale krant prees zijn unieke stijl en noemde hem een »opkomende stem ».
Deze kleine erkenning was de vonk die hij nodig had. Hij werkte harder, sliep minder, gevoed door koffie en een brandend verlangen om zichzelf te bewijzen. Hij legde contact met andere kunstenaars, leerde de zakelijke kant van de kunst kennen en begon zelfs kleine klassen te geven om rond te komen. Hij was nog lang niet rijk, maar hij bouwde iets op. Hij bouwde zichzelf op
