De dag dat alles veranderde
Ik liep naar de paddock in de verwachting dat we elkaar zouden begroeten. Maar er hing iets in de lucht wat niet klopte.
De merrie was die ochtend niet kalm. Haar oren stonden plat, haar lichaam trilde van spanning. Haar ogen – normaal gesproken zacht en vloeiend – stonden scherp van angst.
Nog voor ik iets kon zeggen, sprong ze op me af.
Haar snuit sloeg tegen mijn buik – niet hard genoeg om te verwonden, maar wel stevig en aanhoudend. Geschrokken deinsde ik achteruit. « Hé! Wat is er? » zei ik, terwijl ik probeerde het weg te lachen.
Maar ze stopte niet. Opnieuw duwde ze tegen me aan, harder, haar ademhaling snel en ruw. Toen begon ze te bijten – niet gemeen, maar genoeg om dwars door mijn shirt heen te prikken.
Angst stroomde binnen als koud water. « Stop! » riep ik, terwijl ik achteruitdeinsde. « Je doet me pijn! »
Maar dat deed ze niet. Ze volgde, duwend, bijtend, trillend alsof ze vocht tegen iets onzichtbaars. Haar gehinnik werd paniekerig, scherp, wanhopig.
En toen – één beet kwam te hard aan. Ik snakte naar adem van de pijn. Mijn handen vlogen naar mijn buik terwijl de tranen in mijn ogen sprongen.
Ze verstijfde en staarde me aan. Haar zij trok op, haar ogen werden groot en glinsterden van paniek. Toen liet ze een lage, keelklank horen – een geluid dat ik nog nooit van haar had gehoord – half huilend, half smekend.
Iets in mij veranderde van angst naar vrees. Wat als ze me iets probeerde te vertellen?
