De race naar het ziekenhuis
Mijn man hoorde mijn gehuil en kwam rennend de schuur uit. Hij keek me aan – bleek, trillend, met mijn buik in zijn handen – en hij stelde geen vragen. We sprongen in de truck en reden richting het ziekenhuis, terwijl het grind onder de banden spatte.
De wereld buiten het raam vervaagde. Mijn gedachten dwaalden af. Had ze de baby pijn gedaan? Was er al iets mis?
In het ziekenhuis kwamen de verpleegsters snel in actie. Ze inspecteerden de blauwe plek, verzekerden me dat die niet diep was en begonnen toen met de echo.
De dokter glimlachte eerst, fronste toen en belde toen een andere dokter.
De lucht in de kamer werd zwaar. Machines zoemden zachtjes, hun piepjes waren te luid.
« Wat is er? » fluisterde ik. Mijn man kneep in mijn hand.
De dokter keek op, haar gezicht kalm maar ernstig. « Uw baby heeft een ernstige aangeboren hartafwijking, » zei ze zachtjes. « Het ontwikkelt zich snel. Als u vandaag niet was gekomen, had de situatie binnen een paar dagen levensbedreigend kunnen zijn. »
De realisatie
Haar woorden bleven als donder na bliksem in de lucht hangen. Ik kon ze nauwelijks verwerken. Een hartafwijking? Elke afspraak was goed verlopen. Elk onderzoek was normaal.
Maar toen dacht ik aan de merrie: haar plotselinge agressie, haar aandrang, de manier waarop ze steeds weer tegen mijn buik drukte alsof ze me wilde dwingen om te bewegen.
