Een band die woorden te boven gaat
Vanaf die dag begon een ritueel. Elke ochtend begroette ze me op dezelfde manier: langzaam dichterbij, haar oor tegen mijn buik gedrukt en zachtjes uitademend alsof ze een boodschap stuurde die alleen de baby kon horen.
Naarmate de maanden verstreken en mijn lichaam veranderde, nam haar aandacht toe. Ze volgde me op de boerderij en volgde elke stap met haar ogen. Als ik te ver doorboog, bewoog ze zich angstig. Als ik struikelde, hinnikte ze scherp, alsof ze me uitschold omdat ik haar pupil in gevaar bracht.
Mijn man lachte. « Ze is beschermender dan ik! » zei hij eens, terwijl hij haar vanaf de overkant van het veld zag waken.
Maar we voelden allebei iets opmerkelijks in haar gedrag – iets dat haar instinct ver te boven ging. Het was alsof ze begreep dat het leven dat in mij groeide kostbaar, kwetsbaar en op de een of andere manier haar eigendom was om te beschermen.
De wake van de bewaker
In de zevende maand had ik het niet meer in twijfel getrokken. We waren partners in het moederschap geworden – twee wezens verbonden door het gedeelde besef van nieuw leven. Op warme middagen zat ik in haar kraampje en vertelde haar over mijn dromen en angsten, terwijl zij in serene stilte luisterde.
Als ik over de baby sprak – zijn naam, zijn babykamer, de kleine laarsjes die ik had gekocht – boog ze haar hoofdje en knuffelde ze tegen mijn buikje. Ik begon haar te zien als de beschermer van mijn ongeboren zoon, zijn eerste vriendinnetje, nog voordat hij zijn eerste adem had gehaald.
Alles was perfect. Alle medische controles waren normaal. De hartslag van de baby was stabiel en krachtig. De artsen noemden mijn zwangerschap ‘uit het boekje’.
Toen, op een ochtend, scheurde het leerboek.
