Diabetes wordt gekenmerkt door een hoge bloedglucosespiegel en een overmatige insulineproductie. Deze aandoening stelt het lichaam bloot aan ernstige complicaties, met name aan het hart, de slagaders, de hersenen, de zenuwen, de nieren en de ogen. In dit artikel bespreken we zes voedingsstoffen die niet alleen diabetesgerelateerde schade helpen voorkomen, maar in sommige gevallen ook de schadelijke effecten van de ziekte ongedaan maken.
1. Benfotiamine ( vitamine B1 ) Benfotiamine, een in vet oplosbare vorm van vitamine B1 , is essentieel voor mensen met diabetes omdat het de zenuwen beschermt tegen beschadiging. Diabetes leidt vaak tot neuropathie, vooral in de voeten, handen, nieren, slagaders, ogen en hersenen. Deze vitamine helpt beschadigde zenuwen te regenereren door diep in het zenuwstelsel door te dringen.
Aanbevolen dosering: Neem tweemaal daags 300 mg benfotiamine om diabetische neuropathie te voorkomen en de myelineschede die de zenuwen beschermt te herstellen.
Bijkomende voordelen: Benfotiamine helpt ook het risico op hart- en vaatziekten, nierfalen en retinopathie bij mensen met diabetes te verminderen. Het vermindert ook het risico op neurodegeneratieve aandoeningen zoals de ziekte van Alzheimer, die vaak verband houden met insulineresistentie.
2. Co-enzym Q10 (ubiquinol)
Co-enzym Q10, of ubiquinol, is een krachtige antioxidant die in elke cel van ons lichaam voorkomt en essentieel is voor de bescherming van DNA tegen vrije radicalen. Veelgebruikte diabetesmedicijnen zoals metformine kunnen de co-enzym Q10-spiegel verlagen, wat leidt tot spierpijn, krampen en een verhoogd risico op hart- en vaatziekten.
Dosering: Een dagelijkse dosis van 200 mg ubiquinol helpt de bloeddruk stabiel te houden, verbetert de bloedsuikerspiegel, beschermt het hart en vertraagt huidveroudering.
Voedselbronnen: Co-enzym Q10 komt van nature voor in orgaanvlees, vette vis, bloemkool en broccoli.
3. Antioxidanten (vitamine C, D, E en zink)
Antioxidanten zijn essentieel voor het verminderen van glycatie – het proces waarbij suiker zich bindt aan bloedeiwitten en kleverige verbindingen vormt die bloedvaten en weefsels verstoppen. Deze verbindingen verhogen het risico op complicaties aan de ogen, nieren, slagaders en hersenen.
