Zes motorrijders verlieten de kraamafdeling met de pasgeboren baby van mijn overleden zus, en de verpleegster liet ze gaan.
Ik zag het op de bewakingscamera’s: enorme kerels in leren vesten die mijn neefje ronddroegen alsof hij van hen was. Alsof ze alle recht van de wereld hadden om hem mee te nemen.
Mijn zus Lucia was zevenenveertig minuten eerder in het kraambed overleden. Een bloeding. De artsen konden het niet stoppen. Ze was drieëntwintig jaar oud en ze bloedde dood op de bevallingstafel terwijl haar baby huilde bij zijn eerste ademteug.
Ik zat in de wachtkamer toen ze me vertelden dat ze was overleden. Ik was verbijsterd. Ik kon niet ademen. Ik begreep niet hoe mijn kleine zusje had kunnen sterven.
