Het gebeurde op een vroege donderdag. De kinderen waren gewend geraakt aan Naomi’s aanwezigheid, hoewel ze haar nog steeds dagelijks testten. Die dag, toen er buiten een donderslag klonk, begonnen Daiel en David ruzie te maken over een speelgoedauto. Diaa schreeuwde dat ze moesten stoppen. In de chaos kantelde de glazen vaas op tafel en brak. Stukken vlogen over de vloer.
« Stop! » Naomi’s stem, kalm maar vastberaden, sneed door de storm heen. Ze rende naar voren en pakte Diapa in haar armen vlak voordat het kleine meisje van een scherf stapte. Daiel verstijfde. Davids onderlip trilde. Niemand van hen had ooit een dienstmeisje zichzelf zo in gevaar zien brengen. Naomi had uit een snee gebloed, maar ze glimlachte eenvoudig en zei: « Niemand raakte gewond. Dat is het belangrijkste. »
Voor het eerst wisten de drieling niet wat ze moesten doen. Ze stonden niet voor een dienaar die bang voor hen was. Ze stonden voor iemand die zo veel van hen hield dat hij voor hen bloedde.
Die avond keerde Etha terug naar huis om zijn kinderen stil te maken. Diapa zat naast Naomi en klemde haar arm vast. Dapiel fluisterde: « Gaat het? » David, normaal gesproken uitdagend, schoof een kettinkje om Naomi’s hoofd.
Etha’s borstkas kromp ineen bij de aanblik. Zijn kinderen, die elke verzorger hadden weggejaagd, klampten zich nu vast aan deze vrouw alsof ze hun steun was.
Later, nadat de kinderen in slaap waren gevallen, gaf Etha Naomi een kopje koud water in de keuken. « Je had de brandweer moeten bellen, » zei hij.
Naomi schudde haar hoofd. « Ik heb erger meegemaakt. Een snee geneest. »
« Waarom ben je niet gestopt? » vroeg hij, bijna ongelovig.
Naomi droogde langzaam haar hoofd af. « Omdat ik weet hoe het is om je beschaamd te voelen. Mijn dochter ligt in het ziekenhuis en vecht voor haar leven. Als ik voor haar kan blijven, kan ik ook voor hen blijven. Kinderen hebben geen perfectie nodig. Ze moeten aanwezig zijn. »
Etha antwoordde niet. Hij keek haar gewoon aan – echt aan – voor het eerst.
Vanaf die dag begon de drieling te veranderen. Daiel stopte met het gooien van tattoes en vroeg Naomi om hem verhalen voor te lezen. David, ondeugend, volgde haar als een schaduw. Dia, de felste van allemaal, glipte ‘s nachts vaak Naomi’s kamer binnen en fluisterde: « Kun je blijven tot ik in slaap val? »
Weken later werd Deborah uit het ziekenhuis ontslagen na een succesvolle operatie, uitgevoerd door Ethai zelf, die stilletjes de rekeningen had betaald toen hij de waarheid leerde. Toen Naomi haar dochter naar Toen de maпsioп de drieling naar voren rende, omhelsden het kleine meisje alsof ze altijd al broers en zussen waren geweest.
