De volgende ochtend was Naomi al wakker vóór zonsopgang. Ze veegde de marmeren trap, streek de gordijnen recht en zette een dienblad met eten klaar voor de kinderen. Ze had het nauwelijks op de eettafel gezet of de drieling stormde als een wervelwind binnen.
Diael klom op een stoel en riep: « We willen ijs als ontbijt! » Diapia schopte tegen de tafelpoot en sloeg haar armen over elkaar.
David pakte een glas melk en gooide het expres om.
De meeste vrouwen vóór Naomi zouden zijn ingepakt. In plaats daarvan keek ze hen kalm aan en zei: « IJs is niet voor het ontbijt, maar als jullie je eten opeten, kunnen we misschien later samen wat maken. »
De drieling gilde, verrast door haar vaste stem. Naomi schold niet, ze spuugde niet. Ze gaf ze gewoon elk een bord en draaide zich om, terwijl ze haar werk afwerkte. Langzaam nam de nieuwsgierigheid de overhand. Daiel prikte met een vork in zijn eieren. Diaa rolde met haar ogen, maar begon te kauwen. Eve David, de meest koppige, ging zitten en brabbelde.
Om 19.00 uur begon de strijd opnieuw. Ze smeerden de muren, maakten de speelgoedkisten leeg en Diapa verstopte Naomi’s schoenen in de tuin. Maar elke keer reageerde Naomi met hetzelfde geduld. Ze ruimde op, reorganiseerde en verhief haar stem.
« Je verveelt je, » klaagde David. « De anderen begonnen te schreeuwen. »
Naomi glimlachte vriendelijk. « Dat komt omdat ze tegen je wilden vechten. Ik ben hier niet om te vechten. Ik ben hier om van je te houden. »
De woorden legden hen even het zwijgen op. Niemand had ooit eerder zo gesproken.
Etap Carter merkte de verandering ook op. ‘s Avonds kwam hij vroeg thuis en trof de drieling aan, die rustig op de vloer zat te tekenen, terwijl Naomi een oud kerklied neuriede. Voor het eerst in jaren was het huis niet meer zo chaotisch.
Later die avond keek Etha Naomi in de gang na. « Hoe doe je dat toch? Ze hebben iedereen weggejaagd. »
Naomi sloeg haar blik neer. « Kinderen testen de wereld omdat ze op zoek zijn naar veiligheid. Als je dat niet doet, stoppen ze uiteindelijk met duwen. Ze wachten gewoon op iemand die blijft. »
Etha bestudeerde haar, verrast door haar wijsheid. Hij had olievelden en vergaderzalen bezet, maar hier was een vrouw die had beheerd wat zijn rijkdom hem niet kon bieden: vrede in zijn eigen huis.
Maar de drieling kon haar niet op de proef stellen. De echte storm moest nog komen.
