Ze zeiden dat de meid een dag overleefde met de drieling van de miljardair – en niet meer. De majoor van Ethel Carter , oliemagnaat en een van de rijkste inwoners van Lagos, was zo mooi als een paleis. Maar achter de torenhoge poorten en gepolijste marmeren vloeren leefden drie verschrikkingen: Daiel, David en Diapa , zesjarige drielingen met meer energie dan een orkaan en minder geduld dan een zomerstorm.
In minder dan vijf maanden had Etha twaalf kinderen aangenomen en verloren. Sommigen vluchtten in tranen, anderen vertrokken later, en sommigen zwoeren nooit meer een stap op een rots te zetten. De kinderen schreeuwden, gooiden met tatami’s en vernielden alles op hun pad. Hun moeder was gestorven toen ze hen ter wereld brachten, en Etha, hoewel rijk en machtig, had nooit een manier gevonden om hun chaos te beheersen.
Daar kwam Naomi Johpos , een 32-jarige weduwe met donkere ogen en stille ogen, met een dikke tas onder haar arm. Ze had één reden om daar te zijn: haar dochter Deborah lag in het ziekenhuis met een hartafwijking, en Naomi had het geld nodig om in leven te blijven.
De huishoudster, moe van al die tragische avonturen die maar bleven duren, sprak nauwelijks terwijl ze Naomi een briefje gaf. « Begin in de speelkamer, » mompelde ze. « Je zult het wel zien. »
Op het moment dat Naomi naar opzij stapte, zag ze de verwoesting. Speelgoed lag verspreid over de vloer, sap morste van de muren en de drieling sprong van de bank alsof het een trampoline was. Daiel gooide een speelgoedautootje in haar richting. Diaa sloeg haar armen over elkaar en schreeuwde: « We vinden je niet leuk! » David grijnsde en gooide een pak ontbijtgranen op het tapijt.
De meeste dienstmeisjes zouden hebben gesmeekt, gesmeekt of geruzied. Naomi deed er twee. Ze knoopte stilletjes haar sjaal strakker, pakte een dweil en begon met schoonmaken. De drieling verstijfde even en sliep. Niet geschreeuwd? Niet gehuild? Alleen… schoonmaken?
« Hé, je hoort hier mee te stoppen! » riep Daiel. Naomi keek hem kalm en kalm aan. « Kinderen stoppen niet als het ze gevraagd wordt. Ze stoppen als ze zich realiseren dat ze hun spelletje aan het spelen zijn. » Toen krabbelde ze weer terug.
Boven keek Ethel Carter vanaf het balkon toe, zijn grijze ogen fonkelend. Hij had veel vrouwen in diezelfde kamer zien falen. Maar er was iets anders aan Naomi – iets onvasts in haar houding.
En hoewel de drieling nog niet klaar was, gold dat ook voor Naomi.
