Emily keek op, geschokt. “Wat?”
“Je hebt me gehoord. En als je denkt dat je in dit huis verblijft terwijl je de naam van deze familie door de modder sleurt—”
“Ze is veertien,” zei Bill, onderbreken met een zucht. “Ze heeft consequenties nodig, Karen.”Sprookje cottageChild’ s geheim
“Ik ben niet …” begon Emily, maar de zin stierf. Ze wist dat het niet uitmaakte wat ze zei.
Tegen de avond stond ze op de veranda. Niet schreeuwen. Niet smeken. Alleen die ene tas, met rits en gevuld met alles wat ze had tijd om te grijpen—twee paar jeans, drie T-shirts, haar wiskunde bindmiddel, en een bijna lege fles prenatale vitaminen ze had opgepikt van de plaatselijke kliniek.
De enige plek waar ze aan kon denken was het huis van haar vriendin Jasmine. Ze sms ‘ te en belde. Geen antwoord. Het was een schoolavond.
Haar maag draaide zich om. Niet alleen van de misselijkheid die haar ongewenste metgezel was geworden, maar van het enorme gewicht van wat nu opdoemde: dakloosheid.
Ze sloeg haar armen strakker om zich heen en keek naar de buurt. Het was rustig, elk huis een doos van warm geel licht en normaliteit. Achter haar, het Veranda Licht geklikt uit. Haar moeder zette het altijd op een timer.
Dat was het.
