Ze ging niet terug.Sprookje cottageChild ‘ s geheim
Emily heeft eindelijk opgegeven om contact op te nemen met Jasmine. Haar vingers waren te gevoelloos om te typen. Om 23.00 uur liep ze. Langs het park waar zij en Carter elkaar ontmoetten. Langs de bibliotheek waar ze voor het eerst googelde “zwangerschapssymptomen.”Elke stap voelde zwaarder.
Ze huilde niet. Niet.
De stadshut voor tieners was vijf mijl verderop. Ze had er ooit over gelezen op een poster op school. Een veilige Haven voor de jeugd. Geen Vragen. Geen Oordeel.”Dat bleef bij haar.
Tegen de tijd dat ze de schuilplaats bereikte, waren haar voeten blaren, haar hoofd licht. De deur was op slot,maar er was een bel. Een vrouw met kort grijs haar opende het na een minuut, ogen scannen de tiener van top tot teen.
“Naam?”
Emily. Ik kan nergens heen.”
Binnen was het warmer dan ze dacht. Niet gezellig, maar rustig. De vrouw, Donna, gaf haar een deken, een mueslireep en een glas water. Geen lezingen. Geen dreigementen. Emily at langzaam, haar maag onzeker.Magische deur
In maart begon haar buik rond te draaien. Ze liep naar school in een Zwangerschapsjeans die door de kledingkast van het asiel was geschonken en las elk ouderschapsboek dat de bibliotheek had. Sommige nachten kwam de angst terug. Wat voor moeder zou ze kunnen zijn op haar 14e?
