Isabelle had alles opgeofferd voor dit huwelijk: haar bloeiende carrière in farmaceutisch onderzoek, haar spaargeld, haar onafhankelijkheid. Alles om Marc te helpen zijn kliniek uit te breiden.
Samen droomden ze ervan hun gemeenschap te helen en een gezin te stichten dat met een doel was gebouwd. Maar succes had hem veranderd. Of misschien, besefte ze met bitterheid, had het alleen maar onthuld wie hij werkelijk was.
Die nacht hoorde ze hem zachtjes praten met dokter Clarisse, de nieuwe kinderarts.
« Ik kan niet langer doen alsof, » zei Marco. « Isabelle begrijpt onze visie niet. Jij wel. »
De woorden drongen als glas door Isabelle heen.
Een paar dagen later kwam de genadeslag. Ze vond hun echofoto’s verfrommeld in een prullenbak. Toen ze hem ermee confronteerde, keek Marco niet eens op.
« We moeten realistisch zijn, » zei hij koel. « Een kind zou ons nu alleen maar tegenhouden. Er zijn opties. Ik kan alles rustig afhandelen. »
