Op een begrafenis. In de tussentijd opende ik Slack en plaatste ik iets in ons algemene kanaal.
Ter herinnering: commissies zijn een manier om talent te behouden, niet om ze te intimideren. Drie emoji’s reageerden. Toen elf. Toen verdween het hele bericht, verwijderd door de beheerder. Dus plaatste ik het opnieuw, dit keer in vetgedrukt. Ik voegde een screenshot toe van de ontbrekende regel op mijn loonstrook en het tijdstempel van de e-mail die ik vrijdagmiddag naar de salarisadministratie had gestuurd, die als ongelezen was gemarkeerd.
Twee minuten later werd mijn e-mail geblokkeerd. Drie minuten later werd de toegang tot mijn toegangspas ingetrokken. Vijf minuten later probeerden ze me naar buiten te begeleiden. Het jonge HR-meisje dat ze hadden gestuurd, zag eruit alsof ze op het punt stond te huilen. « Het spijt me zo. Ze hebben het me gewoon gezegd. » Ik onderbrak haar. « Je kunt ze vertellen dat ik wegga, maar niet omdat ze me gedwongen hebben. » Ze knipperde met haar ogen.
Ga je weg? Ik gaf haar mijn aktetas. Binnen vond ik mijn formele ontslagbrief, een kopie van mijn correspondentie en een ondertekende brief van mijn nieuwe bureau waarin mijn positie als oprichter en managing partner werd bevestigd. Voordat ik vertrok, draaide ik me om en bekeek de vloer. Werkhokjes, tl-buizen, stoffige kunstplanten. Deze plek had ooit op een ladder geleken. Nu leek het op een doodskist van PowerPoint-dia’s en passief-agressieve koffiemokken.
Ik vertrok zonder om te kijken, want het beste was nog niet gebeurd. Ze wisten nog steeds niet wie er nog meer met me uitging. Dinsdagochtend werd ik wakker met 37 ongelezen berichten. Vijf van LinkedIn, 16 van oud-collega’s en één van mijn kamergenoot van de universiteit, die al acht jaar niet met me had gesproken, maar plotseling zin had in koffie en een praatje over carrièreswitches.
En de rest, de klanten, de meesten waren voorzichtig, een paar passief-agressief, maar één die ertoe deed, schreef: « We horen graag uw mening over strategie zonder bedrijfsfilter. » Bingo. Ik reageerde niet meteen. Ik liet de stilte voortduren, want terwijl Brford de gaten in een zinkend schip probeerde te dichten, was ik al bezig met het regelen van reddingsboten.
Elke reddingsboot leek wel een contract van een ton. Maar laten we even teruggaan in de tijd. Bij Brford bouwde ik niet alleen omzet op. Ik bouwde ook stilletjes en strategisch loyaliteit op. Ik maakte nooit vijanden onder assistenten, keek nooit neer op stagiairs. Ik deelde de eer met ontwerpers en schreef bedankbriefjes aan junior analisten.
Niet omdat ik een soort kantoorheilige ben, maar omdat ik wist wat er ging gebeuren. Ik wilde dat mensen zich zouden herinneren wie hen als mens behandelde toen het bloedbad begon. Dus toen ik wegging, volgden ze me. Eerst was er Miguel, de dataman die ooit om 2 uur ‘s nachts een analytics-bug had opgelost terwijl de marketingdirecteur stond te gillen over de zichtbaarheid van het dashboard.
Hij stuurde me die avond een berichtje. Ik ben het zat om bekritiseerd te worden voor de leugens van anderen. Waar moet ik mijn cv naartoe sturen? Toen kwam er een gehaast bericht van het strategieteam. Toen Lexi van de redactie. En toen, zoete, poëtische gerechtigheid. Drie klanten. Ze zeiden allemaal hetzelfde. We hadden niet door dat jij degene was die alles bij elkaar hield. En ze hadden gelijk.
Want Broford begreep nooit dat terwijl Chad druk bezig was met golfen met potentiële klanten, ik de namen van hun vrouwen leerde, hun favoriete bourbon, de exacte datum waarop hun kind werd toegelaten tot Penn State. Broford verkocht geboorteaktes. Ik bouwde relaties op. Op donderdag had mijn bureau, amper een week oud, zijn eerste contracten, een gedeelde Google Drive en een Slack-werkruimte.
Een grafisch ontwerper uit Kroatië, die voor $ 12 per uur werkte, liet onze lancering eruitzien alsof we al jaren bestonden. Ondertussen verdween Brfords website op verdachte wijze. Hun klantenlijst verdween. Hun blog werd verwijderd. En dat was de dag dat het gebeurde. De druppel. Een anoniem Twitteraccount met een gepixelde kikker als avatar plaatste een bericht met de titel « Hoe je je AY-ziel in 90 dagen verliest. »
Een verhaal over hebzucht, gaslighting en een meisje dat haar mond niet hield. Het bevatte screenshots van Slack-berichten over commissiegeschillen, HR-e-mails die als vertraagd waren gemarkeerd, en de thread eindigde met een link naar mijn bureau. Tegen de middag had de thread 40.000 likes. Om 14.00 uur kreeg ik een telefoontje van een nummer dat ik niet herkende.
Het was de assistente van de CEO. Ze heeft me niet gevraagd terug te komen. Ze zei alleen dat ze in een crisismodus zaten. Chad zit te huilen in de kopieerkamer. De juridische afdeling is in paniek. Ik wil graag solliciteren bij jouw bureau. Ik staarde naar mijn telefoon, nam een slok wijn en zei: « We nemen contact met je op. » Vrijdag bloedden ze publiekelijk. Er verscheen een Reddit-thread op r/marketing met de titel: « Heeft iemand anders bij Broadford Strategies gewerkt? Ben ik de enige die de reacties bruut vindt? Vroeger waren ze ook bruut. »
Nu is het alleen nog maar studentenvereniging en chaos. Ik heb er 11 maanden gewerkt. Ik wacht nog steeds op mijn laatste salaris. Hun grootste klant vertrok in een hartverscheurende puinhoop.
