De schetsen kwamen niet overeen met bekende criminelen in de politiedatabase. De derde theorie, pijnlijker voor María Teresa, maar even hardnekkig, suggereerde dat Ana vrijwillig had besloten haar leven in Monterrey achter zich te laten om een nieuw leven te beginnen in een andere stad. Sommige onderzoekers betoogden dat een 19-jarige vrouw met overweldigende familieverantwoordelijkheden en weinig mogelijkheden voor persoonlijke ontwikkeling in het geheim een ontsnapping had kunnen plannen.
« We hebben soortgelijke gevallen gezien », legde onderzoeker Mendoza uit aan María Teresa. Jongeren die de druk van familieverwachtingen voelen en besluiten om onafhankelijkheid te zoeken zonder pijnlijke confrontaties. María Teresa verwierp deze mogelijkheid categorisch. Ana zou mij zoiets nooit hebben aangedaan.
Ze wist hoeveel Jorge en Patricia haar nodig hadden, en bovenal hield ze te veel van me om me dit lijden te bezorgen. Deze drie hoofdtheorieën domineerden het onderzoek gedurende de eerste twee jaar na Ana’s verdwijning. Elk bevatte overtuigende elementen, maar ook aanzienlijke hiaten die een definitieve voortgang in de weg stonden. Wat geen van de theorieën in overweging nam, was de simpelste en tegelijkertijd meest ondenkbare mogelijkheid: dat Ana Morales de wijk Santa María nooit daadwerkelijk had verlaten en dat ze gedurende de hele zoektocht minder dan…
Op 100 meter van het huis waar María Teresa elke nacht haar afwezigheid betreurde. In 2007, vijf jaar na Ana’s verdwijning, lag het officiële onderzoek vrijwel stil. De dossiers vulden drie volle ordners in de kantoren van de ministeriële politie, maar de actieve aanwijzingen waren uitgeput zonder tastbare resultaten. María Teresa had haar leven volledig veranderd rond de zoektocht naar Ana.
Ze had haar werkuren als huishoudelijk werkster verminderd om meer tijd te kunnen besteden aan het bezoeken van overheidskantoren, het organiseren van zoekacties en het nauwlettend volgen van de zaak. Haar inkomen was aanzienlijk gedaald, maar ze had een ondersteunend netwerk opgebouwd onder buren en maatschappelijke organisaties.
Jorge, inmiddels 20, was gestopt met de middelbare school om fulltime te gaan werken en zo de daling van het gezinsinkomen te compenseren. Hij was uitgegroeid tot een serieuze en verantwoordelijke jongeman, maar ook verbitterd over de afwezigheid van zijn zus. Patricia, 17, vertoonde tekenen van een adolescentendepressie, verergerd door de constante spanningen thuis.
« Mam, je moet accepteren dat Ana misschien niet meer terugkomt, » had Jorge tegen haar gezegd tijdens een bijzonder pijnlijk gesprek. « Het is al vijf jaar geleden. We kunnen niet blijven leven alsof ze morgen verschijnt. » María Teresa was woedend geworden door die suggestie. « Hoe kun je dat nou zeggen? Ana is je zus. Zolang ik leef, blijf ik naar haar zoeken. »
In de beslotenheid van haar slaapkamer, tijdens de slapeloze nachten die inmiddels routine waren geworden, worstelde María Teresa echter met kwellende twijfels of Ana wel echt had besloten om vrijwillig te vertrekken en of de hele zoektocht een nutteloze oefening was die de restanten van haar familie vernietigde.
