Later zouden dat de laatste woorden zijn die hij vijftien jaar lang van zijn zus zou horen. Don Aurelio’s winkel lag vier blokken van het Moraleshuis, op een drukke hoek waar drie openbaarvervoerslijnen samenkwamen. Het was een familiebedrijf dat al meer dan twintig jaar actief was in de wijk Santa María.
De route van het huis naar de winkel was Ana volkomen vertrouwd. Ze had die route al honderden keren afgelegd, zowel overdag als ‘s nachts, zonder ooit problemen met de veiligheid te ondervinden. Don Aurelio zou zich later herinneren dat Ana rond 17:15 uur bij zijn winkel aankwam. Ze kocht een liter volle melk, betaalde met een biljet van 20 peso en kreeg 8 peso terug. De transactie duurde minder dan 3 minuten en Ana toonde geen enkele aarzeling.
Ze leek zoals altijd normaal, zou Don Aurelio weken later aan de autoriteiten vertellen. Ze zei hallo, kocht de melk, vroeg hoe het met mijn vrouw ging en nam hartelijk afscheid. Volgens meerdere getuigenissen van buren verliet Ana de winkel rond 17.00 uur en liep ze langs haar gebruikelijke route naar huis.
Drie mensen bevestigden haar tijdens de eerste twee minuten van de reis te hebben gezien: mevrouw Maldonado, die voor haar huis aan het vegen was; Raúl Ibarra, een jongeman die op de bus wachtte; en Carmen Soto, een meisje dat bij de poort van haar huis speelde.
Iedereen was het erover eens dat Ana een plastic zak melk bij zich had, in een normaal tempo liep en niet gevolgd leek te worden. Ana Morales kwam echter nooit thuis. Jorge begon zich om 17.30 uur zorgen te maken toen zijn zus na bijna een uur afwezigheid nog niet terug was voor een taak die normaal gesproken 10 minuten duurde. Patricia kwam om 18.00 uur thuis van school en vroeg meteen naar Ana.
Om 6:30 uur besloot Jorge de route naar Don Aurelio’s winkel te nemen om zijn zus te zoeken. Hij trof de winkel normaal aan, maar Don Aurelio bevestigde dat Ana er al meer dan een uur was geweest en daarna weg was.
Jorge liep voorzichtig de vier blokken tussen de winkel en zijn huis, controleerde de aangrenzende straten, vroeg buren en verkende zelfs het kleine park waar af en toe wat jongeren samenkwamen. Hij vond geen spoor van Ana of de liter melk die ze had gekocht. Zijn bezorgdheid sloeg om in paniek toen María Teresa om 19.00 uur thuiskwam van haar werk en Jorge en Patricia met bezorgde blikken op haar zag wachten.
« Waar is Ana? » was María Teresa’s eerste vraag toen ze haar jongste kinderen alleen thuis zag. « We weten het niet, mam, » antwoordde Jorge met gebroken stem. Ze ging om 17.00 uur melk halen en kwam nooit meer terug. María Teresa had het gevoel dat de wereld om haar heen stilstond. In de 15 jaar dat ze in de wijk Santa María woonde, en in de 19 jaar dat ze haar dochter kende, was Ana nog nooit zonder waarschuwing verdwenen.
