Op 19-jarige leeftijd had Ana een gereserveerde maar verantwoordelijke persoonlijkheid ontwikkeld. Ze bracht haar middagen het liefst door met het helpen van haar moeder in het huishouden, het naaien van kleding op verzoek van de buren, of het zorgen voor haar jongere broertjes en zusjes, Jorge (15) en Patricia (12).
Haar routine was voorspelbaar en geruststellend voor een alleenstaande moeder die lange dagen buitenshuis werkte. Ana stond vroeg op om het ontbijt voor het gezin klaar te maken. Ze vergezelde haar broertjes en zusjes naar school, kwam terug om huishoudelijk werk te doen en ‘s middags wijdde ze zich aan naaiprojecten die extra inkomsten genereerden.
Buren beschreven haar als een serieuze, hardwerkende jonge vrouw die mensen beleefd begroette, maar zich niet mengde in roddels of conflicten in de buurt. Ze was het type persoon dat verdween zonder theorieën te verzinnen over geheime vriendjes, gevaarlijke schulden of verborgen vijandschappen. María Teresa had in de bijna vijftien jaar dat ze er woonde een solide reputatie in de buurt opgebouwd. Ze werkte als huishoudster voor drie gezinnen uit de middenklasse en maakte grote huizen schoon met de nauwgezetheid die ze in haar jeugd had geleerd.
Het inkomen was niet overvloedig, maar het was genoeg om haar kinderen te voeden, te kleden en te laten studeren. Haar band met Ana was bijzonder hecht. Als oudste kind en enige meisje in het gezin had Ana al op jonge leeftijd moederlijke verantwoordelijkheden voor haar broers en zussen op zich genomen. María Teresa rekende niet alleen op haar voor huishoudelijke taken, maar ook als vertrouweling en emotionele steun.
« Ana is mijn rechterhand, » zei María Teresa altijd tegen de buren. Zonder haar zou ze niet weten hoe ze alles alleen moest regelen. Deze gezonde codependentie maakte het volkomen ondenkbaar dat Ana vrijwillig het ouderlijk huis zou verlaten. Ze kende de financiële problemen van haar moeder.
Ze wist dat Jorge en Patricia constant toezicht nodig hadden en begreep dat hun afwezigheid María Teresa in een wanhopige situatie zou brengen. 18 september 2002 begon zoals elke dinsdag bij de familie Morales. María Teresa nam om half zeven ‘s ochtends afscheid van haar kinderen, zoals ze al jaren deed. Ze gaf Ana een kus op haar voorhoofd, herinnerde haar eraan goed voor haar broertjes en zusjes te zorgen en beloofde voor 19.00 uur terug te zijn.
Het was de laatste keer dat ze haar dochter vrij rond zag lopen in haar eigen huis. De routine van 18 september verliep normaal tot 16.30 uur, toen Ana zich realiseerde dat er niet genoeg melk was om de koffie te zetten met melk die Jorge en Patricia als tussendoortje aten.
Het was een klein probleempje, maar wel eentje dat een onmiddellijke oplossing vereiste. Ana legde het naaiprojectje waar ze mee bezig was aan de kant. Ze pakte 20 pesos van het geld dat María Teresa voor de dagelijkse uitgaven opzij had gezet en liep naar de voordeur. « Ik ga melk halen bij Don Aurelio, » riep ze naar haar broer Jorge, die in de achtertuin aan het spelen was. « Ik ben over 10 minuten terug, » antwoordde Jorge met een afwezig gebaar.
