De winkelmanager kwam naar buiten en mompelde boos: « Die jongen is een dief. Hij probeerde van me te stelen. Mensen zoals zij moeten een lesje leren. »
Michaels scherpe ogen waren op hem gericht. « Een lesje? Ze is nog maar een kind. Weet je überhaupt waarom ze het nodig had? »
Meneer Reynolds haalde zijn schouders op. « Maakt niet uit. Stelen is stelen. »
Michael knielde neer op Emily’s niveau. « Waarom heb je de melk gepakt? » vroeg hij zachtjes. Uiteindelijk trilden haar lippen en fluisterde ze: « Voor Liam en Sophie. Ze hebben honger. »
Die woorden drongen door het lawaai van de stad heen. Michael stond op, haalde zijn portemonnee tevoorschijn en gaf de manager een kraakhelder biljet van honderd dollar. « Voor de melk. En voor de problemen die je haar hebt bezorgd. » Toen pakte hij de beschadigde doos op en draaide zich om naar Emily. « Kom mee, » zei hij, vastberaden maar vriendelijk. « Geen enkel kind zou dit moeten meemaken. »
Emily aarzelde. Ze kende deze man niet en de wereld was nooit aardig voor haar geweest. Maar iets in Michaels ogen – iets eerlijks en standvastigs – deed haar langzaam knikken. Samen liepen ze de straat uit naar een nabijgelegen café. Michael bestelde warme sandwiches, warme chocolademelk en natuurlijk een vers pak melk.
Terwijl Emily, met haar kleine handjes nog steeds trillend, uit haar beker nipte, vroeg Michael naar haar leven. Beetje bij beetje kwam het verhaal eruit. Hun moeder was aan kanker overleden toen Sophie nog maar twee was. Hun vader, ooit monteur, was tot wanhoop gedreven. Hij werkte onregelmatige diensten wanneer hij kon, maar de meeste dagen was hij weg of sliep hij, waardoor Emily voor haar broertjes en zusjes moest zorgen.
Michael luisterde aandachtig, zonder hem te onderbreken. Elk woord deed hem denken aan zijn eigen jeugd – aan avonden waarop zijn moeder maaltijden oversloeg zodat hij en zijn broer konden eten. Hij herinnerde zich de vernedering van het dragen van tweedehands schoenen en in de rij staan bij gaarkeukens. Hij had zichzelf gezworen dat hij, zodra hij succesvol zou worden, kinderen zou helpen die met dezelfde problemen kampten.
« Waar woon je, Emily? » vroeg hij uiteindelijk.
« In een appartement. Het is… niet leuk. Maar het is alles wat we hebben, » mompelde ze.
Michaels kaken spanden zich. Geen enkel kind zou zoveel last moeten dragen. Hij dronk zijn koffie op en zei: « Ik wil graag langskomen. Niet om te oordelen. Gewoon om te kijken hoe ik kan helpen. »
Emily leek nerveus, maar stemde uiteindelijk toe. Samen liepen ze door de koude straten tot ze bij een vervallen gebouw met gebarsten muren en flikkerende lichtjes kwamen. Binnen zaten Liam en Sophie op de grond met oude dekens om zich heen gewikkeld. Toen ze Emily met eten zagen terugkomen, lichtten hun gezichten op, maar hun ogen werden groter toen ze Michael zagen.
« Wie is hij? » vroeg Liam, achterdochtig.
Emily antwoordde: « Hij… helpt ons. »
Michael hurkte neer en zette de tas met eten en melk voor hen neer. « Hoi, ik ben Michael. Ik wil niets van je. Ik wil alleen even zeker weten dat het goed met je gaat. »
De kinderen begonnen opgelucht aan het eten en Michael keek er even alleen maar naar. Toen haalde hij diep adem. « Emily, Liam, Sophie… jullie zouden zo niet moeten leven. Ik kan jullie familie helpen. Maar ik heb jullie vertrouwen nodig. »
De volgende dagen waren hectisch. Michael nam contact op met de sociale dienst – niet om de kinderen weg te halen, maar om ondersteuning te regelen. Hij huurde een nanny in om te helpen met de maaltijden en de dagelijkse verzorging. Hij sprak met hun vader, die zich aanvankelijk uit trots verzette, maar uiteindelijk instortte toen Michael hem vertelde: « Je hoeft dit niet alleen te doen. »
