Ik liep naar het podium onder het toeziend oog van het hele publiek.
‘Mijn excuses voor deze onverwachte situatie,’ zei ik beleefd. ‘Aangezien mijn zus haar nieuws al heeft gedeeld, sta me toe het mijne ook te delen.’
Ik haalde een dikke envelop uit mijn tas.
“Daniël.”
Een man in een donker pak stond op vanuit de achterkant van de zaal. Er ging een gemompel rond onder de gasten: sommigen herkenden hem al.
‘Daniel Morrison, privédetective,’ verduidelijkte hij, terwijl hij een stap naar voren zette. ‘Volgens de wet.’
Het gigantische scherm waarop een diavoorstelling voor ons bruidspaar zou worden getoond, lichtte op.
Foto na foto kwam de waarheid aan het licht: James en Melissa in een hotel in Miami, in een lift, op een balkon. Data. Locaties. Een onweerlegbare tijdlijn.
“Stop!” riep Melissa. “Dat is illegaal!”
‘Nee,’ antwoordde Daniel kalm. ‘Openbare plaatsen. Geen misbruik.’
Toen volgde de laatste tussenfilm: een juwelierszaak. James en Melissa voor de etalage.
“Na de bruiloft,” zei James in de opname, “heb ik haar geld nodig om mijn leningen af te betalen.”
De kamer explodeerde.
Mijn moeder viel flauw. Mijn vader moest door mijn ooms in bedwang worden gehouden. Melissa’s metgezel probeerde weg te glippen, haar gezicht bleek.
‘De huwelijksvoorwaarden zijn duidelijk,’ zei ik zonder mijn stem te verheffen. ‘De clausule over overspel. Je krijgt niets.’
James stotterde. “Je had alles gepland…”
‘Ja,’ antwoordde ik. ‘Want ik zie het. En ik ben het aan het controleren.’
Toen voegde ik er, zodat iedereen het kon horen, aan toe: “En aangezien je ook geld hebt verduisterd van het bedrijf van mijn vader, zullen we de rest zonder mij regelen. Voor de rechter.”
De microfoon gleed uit Melissa’s handen en viel met een harde klap op de grond.
‘Gefeliciteerd met je zwangerschap,’ gescheiden ik er zacht aan teen. ‘Je zou een vaderschapstest kunnen overwegen.’
Ze verstijft. Daniel herinnerde zich ook haar reis naar Las Vegas. James was niet de enige man in dit verhaal.
Toen James mijn arm vastgreep, voelde ik niets. “Beveiligen!” riep ik.
Twee agenten verschenen onmiddellijk.
‘Dit is niet langer jouw bruiloft’, zei ik. ‘Dit is mijn avond van bevrijding.’
Ze werden naar buiten gebracht en keken naar hen verrast aan.
Ik wendde me tot de gasten.
“De catering is betaald. De bar blijft open. En de band heeft een paar geweldige nummers over liefdesverdriet.”
Stilte. Toen gelach. Toen applaus.
Mijn kamergenoot van de universiteit hoofd haar glas. “Op Emma!”
De kamer
