Mijn moeder omhelsde mij, verdeeld. ‘Waarom heb je het mij niet verteld?’
‘Omdat je het wilde oplossen,’ mompelde ik. ‘Ik wilde dat het beschermd werd.’
Mijn vader kwam dichterbij, met een bezorgde blik op zijn gezicht. “Het bewijsmateriaal… ik regel het wel.”
Hij verspilde geen tijd. Hij verspilde nooit tijd.
De rest van het feest was surrealistisch. Er werd gedanst. Er werd gelachen. Ik werd gefeliciteerd en ik had ook iets gewonnen. Misschien had ik dat ook wel.
Op het balkon de koude lucht tegen mijn gezicht. Mijn beste vriend vroeg: “En nu?”
Ik dacht aan het appartement dat ik al had gehuurd onder mijn meisjesnaam. Aan de scheidingsprocedure die op het punt stond te beginnen. Aan het baanaanbod in Seattle was dat verre van een leugen.
‘Nu,’ zei ik, ‘leef ik zonder leugens.’
Mijn telefoon trilde. Een dreigend bericht van Melissa. Ik heb een screenshot gemaakt. Nog meer bewijs. Daarna blokkeerde ik het nummer.
De muziek begon weer te spelen. Ik trok mijn hakken uit, tilde mijn jurk op en ging terug naar de dansvloer.
Vrij.
Dit was niet de bruiloft die ik mij had voorgesteld.
Het was beter.
