Ze rolde met haar ogen. “Je denkt te veel na.” Toen leunde ze naar hem toe en lachte alsof ik er niet eens was. Ik knikte één keer. Geen discussie. Geen scène. Ik ging gewoon weg en liet het feest zonder mij verdergaan. Een paar uur later begon iemand op mijn deur te bonken. Ze stond op mijn veranda, trillend en huilend, en riep mijn naam – nadat ze eindelijk begreep waarom ik haar niet was gevolgd.

Ze rolde met haar ogen en zei lachend op zijn schoot: “Hou op met die onzekerheid,” alsof ik er niet was.

Ze rolde met haar ogen en zei dat ik moest ophouden met onzeker te zijn, terwijl ze lachend op zijn schoot zat alsof ik er niet eens was.

Ik knikte en verliet het feest.

Een paar uur later stond ze voor mijn huis te huilen en mijn naam te roepen toen ze zich realiseerde waarom ik haar niet was gevolgd.

Ik ben 33 jaar oud en ik dacht dat ik wel wist wat liefde inhield.

Als je me een week voor die avond had gevraagd, had ik je verteld dat Claire en ik een hecht stel waren.

Het is niet perfect.

Dit is niet het soort stel dat bijschriften plaatst bij jubileumfoto’s en bijpassende pyjama’s draagt.

Maar wel degelijk.

Drieënhalf jaar samen.

Achttien maanden onder één dak samenleven.

Gezamenlijke boodschappenlijst op de koelkast.

Het versleten afhaalmenu dat we nooit hebben weggegooid.

Haar haarelastiekjes liggen in mijn badkamerlade.

Mijn hoodies in haar auto.

Het soort leven waarin je stap voor stap je leven opbouwt, totdat je niet meer weet hoe het is om alleen te zijn.

Natuurlijk hadden we onze problemen.

Wie niet?

Maar ik vertrouwde haar.

Dit was mijn eerste fout.