« Ze probeerde haar ‘allergie’ te gebruiken om mijn hulphond uit het vliegtuig te laten verwijderen – maar wat er daarna gebeurde, maakte de hele bemanning sprakeloos »
Alle ogen waren nu op ons gericht. Mijn wangen brandden. Mijn ademhaling werd onregelmatig. Max duwde me zachtjes aan, om me eraan te herinneren dat ik niet alleen was.
De agent, duidelijk ongemakkelijk, beloofde de bemanning te informeren. De vrouw keerde terug naar haar stoel, ervan overtuigd dat ze gewonnen had. Ik wilde verdwijnen, maar Max’ kalme blik hield me kalm.
Instaptijd
Toen het boarden werd aangekondigd, kwam de agent terug. Dit keer was er een zweem van voldoening in zijn glimlach. Hij sprak de passagier vastberaden toe:
« Mevrouw, hulphonden zijn beschermd volgens de federale wetgeving. Hij mag aan boord. Aangezien u allergieën noemde, kan ik u een stoel verderop aanbieden. »
Het gezicht van de vrouw verhardde. « Ik zou niet degene moeten zijn die hier last van heeft! Deze hond is… »
« Pardon. »
Een lange man van in de zestig stond op. Zijn zilveren haar, gestreken pak en indrukwekkende stem trokken de aandacht van de zaal.
« Ik ben een dokter, » zei hij kalm. « Ik ken zowel allergieën als hulphonden. De luchtvaartmaatschappij heeft gelijk. Deze hond vormt geen gevaar als hij een paar rijen verderop zit. Hem weigeren zou haar veiligheid in gevaar brengen. »
Een golf van goedkeuring ging door de wachtruimte. De vrouw, rood van woede, zweeg en stormde naar de instaplijn.
In de lucht
