Aan boord nestelde Max zich stil en kalm aan mijn voeten. Midden in de vlucht, toen de spanning mijn borstkas beklemde, drukte hij zijn gewicht tegen me aan. Mijn ademhaling werd onmiddellijk rustiger.
Een paar rijen verderop draaide de dokter zich om en gaf me een kleine, geruststellende glimlach.
Toen we landden, verdween de vrouw snel. Maar verschillende medereizigers hielden me tegen en zeiden: « Uw hond is een held. »
En dat was hij. Met Max aan mijn zijde besefte ik dat er nog steeds vriendelijkheid in vreemden huisde – en voor het eerst in lange tijd kon ik weer vrij ademhalen.
