« Hij is een hulphond, » legde ik zachtjes uit. « Hij heeft al zijn papieren. »
Ze keek me scherp aan. « Natuurlijk… weer een trucje om gratis te vliegen. »
Ik bood aan haar de documenten te laten zien, maar ze liep regelrecht naar de balie en wees naar Max. Er klonk gefluister – sommige passagiers waren meelevend, anderen twijfelden. Mijn hart bonsde in mijn keel. Max legde zijn hoofd op mijn hand en steunde me met zijn aanwezigheid.
De gate-agent liep naar hem toe, met de vrouw naast zich, die er zelfvoldaan uitzag.
“Mag ik uw papieren zien, mevrouw?” vroeg hij beleefd.
Ik gaf hem het volledige dossier. Hij controleerde het en glimlachte toen. « Alles is in orde. Uw hond mag met u meereizen. »
Ik voelde een gevoel van opluchting. Maar het was nog niet het einde.
Haar klacht
« Dit is schandalig! » riep de vrouw. « Ik heb ernstige allergieën. Ik weiger drie uur naast deze hond te zitten. Of hij gaat in het ruim, of ik wil een nieuwe stoel! »
