Op een avond zat ik met Sophie en Mia in de woonkamer terwijl Anna weg was. Het was eerst ongemakkelijk, de stilte was zwaar. Maar Sophie verbrak die stilte. « Pap, we wilden Kate niet van streek maken. We… vonden het gewoon niet erg. We dachten dat we gewoon zussen waren. »
Ik zuchtte, dankbaar voor de mogelijkheid om uit te leggen. « Kijk, ik begrijp dat je het zo ziet. Delen kan een teken van liefde zijn binnen een gezin, maar er is een grens tussen delen en iemands ruimte binnendringen. We hebben allemaal wel eens onze eigen ruimte nodig. Dingen die alleen van ons zijn. »
Mia knikte langzaam, misschien denkend aan de momenten waarop ze ook haar privacy wilde respecteren. « We wisten niet dat ze er zo overstuur over was. »
« Ik weet het, » zei ik zachtjes. « Maar nu weet je het. En het is belangrijk om te respecteren wat zij voelt. Net zoals je wilt dat zij jouw spullen respecteert. »
Naarmate het gesprek vorderde, leken de meisjes het belang van persoonlijke grenzen echt te begrijpen. Tegen de tijd dat Anna terugkwam, was de sfeer merkbaar warmer. Sophie en Mia beloofden allebei hun excuses aan Kate aan te bieden en hun best te doen om haar erbij te betrekken, zonder haar grenzen te overschrijden.
