Later, toen Anna en ik alleen waren, zuchtte ze. « Misschien was ik te streng. Ik… ik wil gewoon niet dat de meisjes het gevoel krijgen dat ze niet close kunnen zijn. »
« Dat snap ik, » antwoordde ik, terwijl ik haar hand pakte. « Maar verbondenheid komt met begrip en respect. Als we ze dat kunnen leren, zullen ze een betere relatie met elkaar hebben. »
Anna knikte, een glimlachje speelde om haar lippen. « Oké. Laten we het op jouw manier proberen. »
Het was geen regelrechte overwinning, maar het was een begin. Het slot was een kleine maatregel, maar het vertegenwoordigde iets veel groters: een belofte om ervoor te zorgen dat elk lid van ons samengestelde gezin zich gewaardeerd en gerespecteerd voelde. Het was een stap in de richting van genezing, begrip en hopelijk, na verloop van tijd, oprechte verbondenheid.
