voorkeursbehandeling, Anna, » zei ik, terwijl ik probeerde mijn kalmte te bewaren. « Dit gaat niet om favoritisme. Het gaat om respect. Respect voor Kates privacy en grenzen. Dat verdienen we allemaal, toch? »
Anna’s uitdrukking was onleesbaar, een mengeling van verontwaardiging en misschien, daaronder, een sprankje begrip. Maar de spanning in de kamer was voelbaar. Sophie en Mia stonden met grote ogen in de gang, duidelijk de escalerende ruzie gehoord hebbend. Het was niet bepaald het moment van familiebinding dat ik me had voorgesteld toen Kate introk.
De dagen die volgden waren op zijn zachtst gezegd ijzig. De maaltijden waren rustige aangelegenheden, slechts onderbroken door het geklingel van bestek en af en toe een geforceerd praatje. Ik zag Anna Kate en mij blikken toewerpen, haar frustratie was duidelijk, maar ze hield haar mond. Ik wist dat ze over het incident zat te piekeren, maar ik hoopte dat ze uiteindelijk mijn kant van het verhaal zou zien.
Kate daarentegen leek lichter, alsof de last van de wereld een beetje van haar schouders was gevallen. Het slot gaf haar het gevoel van veiligheid dat ze zo hard nodig had. Ze begon meer tijd in haar kamer door te brengen, maar ik wist dat het kwam doordat ze zich daar eindelijk veilig voelde, haar toevluchtsoord teruggevonden.
