De stemmen die ons verraadden
Binnenin zaten gescande grootboeken, verzenddocumenten voor ‘motoronderdelen’ en audiobestanden. Ik klikte er een aan en Leo’s stem vulde de kamer.
« Die jongen heeft vragen gesteld, » mompelde hij.
Een tweede stem antwoordde, kalm en vertrouwd: Marcus. De oudste staatsman van de club, de man die Finn had opgevoed na het overlijden van onze ouders. Mijn adem stokte toen zijn woorden het verraad bezegelden: « Als hij in de weg loopt, wordt hij onderdeel van de kosten van het zakendoen. Laat het op een ongeluk lijken. »
Trillend klapte ik de laptop dicht. Het was niet alleen Leo. Marcus – Finns mentor, zijn tweede vader – was erbij betrokken.
De gevaarlijke keuze
De dossiers onthulden alles: wapens verstopt in kratten, routes vermomd als fietstransporten, rekeningen vol zwart geld. En onderaan een enkele notitie van Finn:
« Als je dit leest, betekent het dat ik het niet kon. Vertrouw niemand in de club. Neem dit mee naar rechercheur Miller. Hij staat bij mij in het krijt. »
Ik had eindelijk een naam. Maar hoe kon ik hem bereiken terwijl Leo en Marcus me al achtervolgden?
Die nacht maakte ik een keuze. Ik zou niet zomaar wegrennen. Ik zou terugvechten.
De patstelling in de steengroeve
