De oude steengroeve doemde op in het maanlicht, een plek waar Finn en ik als kinderen ooit kampeerden. Daar lokte ik Marcus, met de dummy-versie van de oprit in zijn handen.
Hij kwam alleen, zijn truck denderde de holte in. Zijn gezicht was getekend door valse bezorgdheid. « Geef me de auto, Clara. Ik kan je beschermen. »
Voordat ik kon antwoorden, flitsten de koplampen achter hem. Leo’s SUV kwam met piepende remmen tot stilstand. Hij sprong eruit, gewapend en woedend. Hij greep me vast en gebruikte me als schild. « Achteruit, of ze gaat ervoor boeten! » riep hij.
Paniek sloeg toe, maar toen bewoog Scrappy. Zijn blik bleef hangen in Leo’s zak, waar Finns sleutelhanger knipperde met een volglampje. De laatste truc van mijn broer.
Scrappy’s moment
Ik drukte op de knop van mijn telefoon. Het alarm van de tracker gilde uit Leo’s zak. Geschrokken verslapte zijn greep. Ik wurmde me los en stampte op zijn laars, terwijl Scrappy naar voren schoot, zijn tanden in Leo’s pols zettend en hem dwong het wapen te laten vallen.
Motoren brulden op de heuvelrug. Andere motorrijders – trouwe Finn had hen vertrouwd – waren gekomen, opgeroepen door het bewijs dat ik had gedeeld. Geschreeuw galmde, laarzen stampten, en binnen enkele ogenblikken stonden Leo en Marcus vastgepind op de grond, terwijl in de verte politiesirenes loeiden.
Er was gerechtigheid gekomen.
De erfenis van loyaliteit
Leo en Marcus werden gearresteerd en hun organisatie werd stukje bij beetje ontmanteld. De club beloofde Finns nagedachtenis te eren en terug te keren naar de broederschap waarin hij geloofde.
