De man die iedereen een levenslange vrijgezel noemde
Tegen de tijd dat ik zesendertig werd, hadden de mensen in ons kleine stadje in het Middenwesten me al een stempel gedrukt:
« Op die leeftijd nog steeds geen vrouw? Dan blijft hij voor altijd vrijgezel. »
Het was niet dat ik het nooit geprobeerd had. Ik had wel een paar vrouwen gedatet, maar het leven leek me altijd in de weg te zitten. Dus bracht ik mijn dagen door met het verzorgen van mijn achtertuin, het voeren van mijn kippen en het leiden van een rustig, stabiel leven in hetzelfde kleine huisje waar ik was opgegroeid.
Een ontmoeting bij de kruidenierswinkel
Op een grijze middag in februari ging ik langs bij de plaatselijke supermarkt. Daar zag ik een magere jonge vrouw bij de karren buiten zitten. Haar jas was versleten, haar sneakers waren uit elkaar gevallen, en ze stak haar hand uit, in de hoop dat iemand haar met eten zou helpen.
Maar het waren niet haar kleren die me bijbleven. Het waren haar ogen – zacht, helder, maar met een droefheid die me raakte.
Ik liep naar haar toe en gaf haar een zak appels en een fles water. Ze fluisterde, bijna te zacht om te horen:
« Dank je wel. »
Die avond kon ik niet stoppen met aan haar te denken. Een paar dagen later zag ik haar weer – dit keer bij de rij bij de voedselbank bij de kerk. Ze zag er net zo verloren uit. Ik ging naast haar zitten en begon te praten.
