Mijn driejarige dochter overleefde ternauwernood een hittegolf toen haar ouders haar opzettelijk meer dan drie uur lang in een auto opsloten terwijl ze gingen winkelen. Toen ik een telefoontje kreeg van een vreemde die zei dat ze bewusteloos was gevonden, ben ik meteen naar het ziekenhuis gegaan. Mijn ouders kwamen een paar uur later aan… lachend.
Die dag heb ik niet gehuild of gesmeekt. Ik heb gehandeld. En binnen enkele uren begonnen hun levens in elkaar te storten.
Het telefoontje dat alles veranderde.
De telefoon ging om 14:47 uur, midden in een vergadering. Een trillende stem vroeg of ik Emma’s moeder was. Een vrouw had mijn dochter net gevonden, opgesloten in een auto op de parkeerplaats van het winkelcentrum. Ze was bewusteloos. Er was een ambulance onderweg.
De temperatuur was die dag 34°C. De ramen waren gesloten. Mijn dochter zat daar ruim twee uur vast. De hulpdiensten moesten een raam inslaan om haar eruit te krijgen.
In het ziekenhuis werd vastgesteld dat ze ernstig uitgedroogd was, een gevaarlijk hoge lichaamstemperatuur had en een acuut risico liep op een hitteberoerte. Wonder boven wonder heeft ze het overleefd.
De auto stond geregistreerd op naam van mijn moeder.
Afwezige grootouders… en dan de agressieve.
Mijn ouders stonden erop dat Emma die ochtend bleef. Mijn zus was op bezoek en ze wilden “van hun kleindochter genieten”. Ik aarzelde. Ik had naar mijn intuïtie moeten luisteren.
Ze kwamen ruim vier uur nadat ze Emma in de auto hadden achtergelaten bij het ziekenhuis aan. Met hun bagage, ontspannen en met een glimlach. Mijn zus riep uit: “We hebben het heerlijk gehad zonder haar.” Mijn moeder voegde eraan toe: “Ze moest geduld leren.”
Toen ik hen confronteerde, greep mijn vader me bij de keel en smeet me tegen de ziekenhuismuur. Mijn zus sloeg me in mijn gezicht, en vervolgens nog een keer. Mijn moeder trok aan mijn haar en schold me uit. Dit alles gebeurde in het bijzijn van getuigen. De beveiliging greep in.
Ik stond stilletjes op en belde mijn advocaat vanuit de gang.
