Dat ene gesprek mondde de volgende dag uit in een telefoontje. Toen gingen we eten. En toen gingen we samen de weekenden door.
Binnen een paar maanden bloeide hun relatie op tot iets dieps, troostends en verrassend gepassioneerds. Amber merkte dat ze weer lachte en droomde. Na zoveel stille, eenzame jaren was haar hart opengegaan.
En slechts zes maanden later stond ze in haar kinderkamer, de kanten mouwen van een eenvoudige ivoorkleurige jurk recht te trekken, klaar om « ja » te zeggen tegen de man die haar weer tot leven had gewekt.
Een bruiloft vol hoop… en een geheim dat op de onthulling wacht
De bruiloft was intiem – alleen goede vrienden, een paar familieleden en een briesje dat beloften van een nieuw begin leek te fluisteren. Amber had zich nog nooit zo zeker van iets gevoeld in haar leven. Geen koude voeten, geen aanhoudende twijfels. Alleen vrede. Het was het soort bruiloft dat geen extravagantie nodig had om heilig te voelen.
Die avond, nadat de gasten naar huis waren gegaan en de kaarsen waren uitgebrand, trok Amber een zachte katoenen kamerjas aan en stapte met een glimlach hun slaapkamer binnen. Ze was klaar om aan dit nieuwe hoofdstuk te beginnen met de man die ze aanbad.
Maar het tafereel waar ze in stapte, deed haar rillen.
Steve zat op de rand van het bed, met opgetrokken schouders en zijn rug naar haar toe. Zijn stem was zacht, bijna als een fluistering, maar elk woord drong door de lucht.
« Ik wou dat je dit kon zien, Stace… De dag was perfect. Ik wou dat je hier was. »
Amber verstijfde.
