Met wie sprak hij?
Haar hart bonsde toen ze stilletjes dichterbij kwam. « Steve? » zei ze zachtjes.
Hij draaide zich geschrokken om. Zijn gezicht zag er anders uit – niet schuldig, niet boos. Gewoon kapot.
De geest van een verleden dat hij nooit losliet
Met trillende handen en ogen vol verdriet vertelde Steve haar de waarheid.
Jaren geleden had hij een dochter: Stacy. Een vrolijk, energiek meisje dat dol was op roze sneakers en cartoontekenen. Zij en haar moeder, de overleden vrouw van Steve, kwamen om bij een verwoestend auto-ongeluk op een regenachtige avond, terwijl ze naar huis reden na een toneelstuk op school.
Steve overleefde, maar een deel van hem niet.
Sindsdien, bekende hij, sprak hij met Stacy op rustige momenten. Op haar verjaardag. Op feestdagen. Op dagen dat het huis te stil was. En nu, op zijn huwelijksnacht – een dag die hij zich altijd al met haar had voorgesteld.
Amber was verbijsterd. Niet door woede, niet door verraad, maar door de diepte van een pijn waar hij nooit over had gesproken. De zwaarte ervan. De manier waarop hij het stil en zachtjes had gedragen, als iets fragiels en heiligs.
In plaats van achteruit te stappen, ging ze naast hem zitten.
En ze pakte zijn hand.
“Je hoeft dit niet alleen te dragen”
