Amber geloofde nooit in tweede kansen, zeker niet als het om de liefde ging. Op haar 42e had ze zich in alle stilte aangepast aan een leven vol routines en rustige avonden. Een paar vriendschappen, lange werkdagen en af en toe een telefoontje met haar bejaarde vader vormden het grootste deel van haar leven.
Liefde? Die deur voelde gesloten. Het leven had haar de nodige teleurstellingen bezorgd en ze verwachtte niets meer.
Maar het leven heeft de vreemde gewoonte om onze verhalen te herschrijven wanneer we dat het minst verwachten.
Op een warme zaterdagavond kwam Amber thuis van haar werk en rook de geur van gegrilde hamburgers en klonk er gelach uit de achtertuin van haar vader. Hij had haar niets verteld over een barbecue, maar daar stond hij dan – grijnzend, met een drankje in de hand, omringd door een groep vrienden van de garage waar hij nog steeds parttime werkte.
En tussen hen stond een man die onbewust haar leven voorgoed zou veranderen.
Een vonk in de achtertuin die een vuur aanwakkerde
Steve was lang, breedgeschouderd, met zilvergespikkeld haar en een zacht, ingetogen zelfvertrouwen dat opviel. Haar vader stelde hem terloops voor – een oude vriend uit de winkel die langs was gekomen voor de barbecue. Maar zodra Amber hem aankeek, veranderde er iets.
Er was geen dramatisch filmmoment, geen donderslag. Alleen een onverklaarbare warmte. Een trek. Ze praatten bij hotdogs en ijsthee als oude vrienden, ook al hadden ze elkaar net ontmoet. Steve was een weduwnaar, kalm en vriendelijk, met een stem die je omhulde als een favoriet liedje van lang geleden.
