Ze zuchtte diep, alsof ze haar adem inhield. « Het is Elijah, » zei ze. « Mijn zoon. Hij is ziek. We liggen in het ziekenhuis. Ze weten nog niet wat er met hem aan de hand is. Ik wist niet wie ik anders moest bellen. »
Ik wist niet eens dat ik grootvader was geworden.
Vijftien jaar. Ze had me zo lang buitengesloten – geen e-mails, geen verjaardagen, geen contact. En nu was ze hier, niet alleen om contact te zoeken, maar me ook nodig te hebben.
“Wat kan ik doen?” vroeg ik met brekende stem.
« Ik weet het niet, » riep ze. « Ik heb gewoon een vader nodig. Elijah heeft geen grootvader. Misschien… misschien is het tijd. »
Ik heb beloofd dat ik er binnen een uur zou zijn.
Ik heb haar niet over mijn kanker verteld – toen niet. Ik kon die last niet aan de hare toevoegen. Misschien, als dit het laatste hoofdstuk van mijn leven was, kon ik proberen het anders te schrijven.
Toen ik de ziekenhuiskamer binnenliep en haar zag, herkende ik haar nauwelijks. Dezelfde felle blik als toen ze haar broertje verdedigde, maar nu vermengd met uitputting. Een diepe, ijzingwekkende uitputting.
Ze keek op, verzamelde even moed, stond op en viel in mijn armen.
In het begin praatten we niet veel. We hielden elkaars hand vast.
Elijah sliep in bed – bleek, met donkere kringen onder zijn ogen, met kabels en monitoren aan zijn kleine lichaam bevestigd. Ongeveer zeven jaar oud.
« Hij is een vechter, » fluisterde ze, terwijl ze zijn haar naar achteren streek. « Ze doen tests… iets met zijn immuunsysteem. »
