Op dat moment leunde Eddie, de kok, uit het keukenraam. Hij herkende de man meteen, hoewel aarzeling hem op zijn plaats hield. Dit was niet zomaar een zwerver. Eddies gedachten raasden – hij had dat gezicht al eerder gezien, niet hier, niet in dit stoffige restaurant, maar op een veel groter podium. Misschien op tv. In interviews. Een man die meer gewend was om in volle zalen te spreken dan in cafés langs de weg.
De serveerster had geen idee wie ze zojuist had weggewuifd. Voor haar zat Shaquille Johnson – « Big Shaq » voor degenen die zijn verhaal kenden – een voormalig basketballer die nu een humanitaire carrière heeft. Hij had landelijke initiatieven opgezet om hongerige kinderen te voeden, beurzen gesponsord voor jongeren uit achterstandswijken en zijn leven gewijd aan het bewijzen dat iedereen een plek aan tafel verdient – ongeacht hoe ze eruitzien of waar ze vandaan komen.
Maar daar zat hij dan, en kreeg te horen dat hij te arm was om te eten.
De spanning nam toe. Klanten fluisterden. En Big Shaq leunde eindelijk achterover in zijn stoel, zijn diepe stem was vastberaden.
“Behandel je zo iedereen die niet in jouw plaatje past?”
De restaurantgast had geen idee dat dit ene moment een verhaal zou worden waar het hele dorp nog jaren over zou praten.
Karen rolde met haar ogen, haar armen over elkaar, klaar om terug te schieten. Maar voordat ze iets kon zeggen, kwam Eddie uit de keuken, zijn handen afvegend aan een vuile schort. Zijn stem had een nerveuze autoriteit.
