Zelfs de tieners hadden speciale activiteiten, fotografieworkshops, genoten van het prachtige landschap en ‘s avonds waren er bijeenkomsten met lokale muzikanten die hen traditionele Franse liedjes konden leren. De menuplanning was bijzonder uitgebreid. Samen met chef-kok Antoine hebben we een fusion Thanksgiving-feestmaal gecreëerd dat de Amerikaanse tradities in ere houdt en tegelijkertijd de culinaire hoogstandjes van de Franse Rivièra laat zien.
De kalkoen zou worden bereid met kruiden uit de tuin van de villa en geserveerd met een traditionele vulling en mediterrane kastanjedressing. Lokale zeevruchten zouden de maaltijd completeren: verse oesters, booya-basis en gegrilde vis die die ochtend was gevangen. De wijnselectie was samengesteld uit lokale wijngaarden en er waren de hele week door proeverijen gepland, zodat gasten de teroir van de regio konden waarderen.
Ik had ook Franse champagne geregeld om speciale momenten te vieren en een paar Amerikaanse favorieten geïmporteerd voor degenen die de voorkeur gaven aan vertrouwde smaken. De fotograaf die ik had ingehuurd, stond bekend om het vastleggen van lifestyle-evenementen voor exclusieve klanten. Ze specialiseerde zich in spontane familiefotografie die er natuurlijk uitzag en tegelijkertijd de schoonheid van de villa in beeld bracht.
Elke hoek van het landgoed zou worden vastgelegd, waardoor een visueel verhaal ontstond dat als vanzelf zijn weg zou vinden naar sociale media, terwijl familieleden hun ervaringen deelden. De timing was perfect. Terwijl mijn ouders hun rustige diner met Emma’s familie planden, zou ik een internationaal feest organiseren waar nog jaren over zou worden nagepraat. Het contrast had niet groter kunnen zijn.
Hun kleine, exclusieve bijeenkomst versus mijn inclusieve, luxueuze extravaganza. De week voor Thanksgiving belde mijn moeder. Olivia, lieverd, ik hoop dat je niet al te teleurgesteld bent over donderdag. Alleen zijn Emma’s tweelingen de laatste tijd zo lastig, en je weet hoe je vader is als er te veel chaos is.
De ironie van haar bezorgdheid over chaos terwijl ik een internationale bijeenkomst van 23 mensen coördineerde, ontging me niet. Als ze eens wist wat ik eigenlijk allemaal aan het doen was terwijl zij zich zorgen maakte over twee kleine kinderen die hun rustige maaltijd verstoorden. Maak je geen zorgen om mij, mam, antwoordde ik, terwijl ik vanaf het terras van mijn villa naar de zonsondergang aan de Middellandse Zee keek. Ik zal niet alleen zijn.
Terwijl ik sprak, stond ik op het hoofdterras en keek ik toe hoe het personeel van de villa de laatste hand legde aan de eethoeken buiten. Er werden lichtslingers getest, kussens op de loungemeubels gelegd en het verlichtingssysteem van het infinity pool werd gekalibreerd om de perfecte sfeer te creëren voor avondfotografie.
Het tafereel was zo mooi dat het wel uit een luxe reismagazine leek te komen. Oh, heb je plannen met vrienden? De verbazing in haar stem was bijna komisch, alsof ik onmogelijk een leven kon hebben zonder hun aanwezigheid. De neerbuigende toon was bekend, maar toch pijnlijk. Na 34 jaar leek ze nog steeds oprecht verbaasd dat ik zinvolle relaties en interessante plannen zou kunnen hebben.
In haar gedachten was ik nog steeds de tweede dochter, degene die dankbaar moest zijn voor alle aandacht die ze haar gaven. Zoiets, zei ik vaag. Eigenlijk zou ik moeten gaan. Ik moet nog wat dingen regelen. Door de openslaande deuren zag ik de vroege aankomst van tante Marie en oom Thomas in de hal, hun opgewonden stemmen droegen luid terwijl ze de grandeur van de villa in zich opnamen.
Er zouden de komende twee dagen nog meer familieleden arriveren, en ik wilde bij elke reünie aanwezig zijn. Regelingen. Olivia, je werkt toch niet tijdens Thanksgiving? Je weet hoe we over afscheid denken, mam. Doe Emma en de tweeling de groeten van me. Terwijl ik ophing, reed de auto van mijn tante Marie de oprit van de villa op.
