Zij en oom Thomas waren vroeg gearriveerd om te helpen met de laatste voorbereidingen. Toen ik hen hoorde juichen over de schoonheid van de villa, voelde ik een warmte die niets te maken had met het mediterrane klimaat. Dit is ongelooflijk, Olivia. Tante Marie omhelsde me stevig. Je ouders hebben geen idee wat ze missen, hè? Ik schudde glimlachend mijn hoofd. Ze gaan het nu ontdekken.
Oom Thomas floot terwijl hij het uitzicht in zich opnam. Hun verlies is winst, hoewel ik niet kan wachten om hun gezichten te zien als de foto’s op sociale media verschijnen. Ik ook niet. Ik geef het toe. Ik ook niet. De volgende dagen was er een wervelwind van aankomsten. Neven en nichten met hun familie, ooms en tantes. Elke aankomst bracht meer vreugde en opwinding in de villa. Elke kamer vulde zich met gelach.
Elke maaltijd een spontaan feest. Dit, besefte ik, was hoe familie zich hoorde te voelen. Elke aankomst was een gebeurtenis op zich. De eersten die arriveerden waren tante Marie en oom Thomas, die vanuit Chicago waren ingevlogen. Hun reactie op de eerste aanblik van de villa was precies wat ik had gehoopt.
Tante Marie snakte naar adem toen ze door de voordeur naar binnen liep en de hal met het hoge plafond en de kristallen kroonluchter zag, terwijl oom Thomas meteen naar het terras liep om van het uitzicht op de Middellandse Zee te genieten. Olivia: « Dit is ongelooflijk, » had tante Marie gezegd, terwijl ze me stevig omhelsde. « Ik kan niet geloven dat je dit geheim hebt gehouden. Geen wonder dat je je geen zorgen maakte over de plannen voor Thanksgiving. »
Oom James en zijn gezin arriveerden vervolgens, vanuit Parijs, waar ze een paar dagen hadden rondgehangen. Zijn tieners, die doorgaans aan hun telefoon gekluisterd waren, legden hun apparaten zelfs weg toen ze het terrein van de villa zagen. Tante Olivia: « Dit is echt te gek, » had zijn dochter Madison gezegd, terwijl ze al bezig was met het plannen van Instagram-posts om haar vriendinnen thuis jaloers te maken.
Nicht Sarah kwam met haar man en twee jonge kinderen, die de tuin meteen hun persoonlijke speeltuin noemden. Terwijl ik ze door de olijfgaarden zag rennen en zich achter eeuwenoude stenen muurtjes zag verschuilen, moest ik denken aan mijn eigen kinderdroom: ruimte om te ontdekken en avonturen te ontdekken.
Het New Yorkse contingent arriveerde in een groep, drie neven en nichten die hun vluchten hadden gecoördineerd en samen reisden als een kleine delegatie. Hun enthousiasme werkte aanstekelijk. Ze hadden de hele vlucht besteed aan het plannen van welke activiteiten prioriteit zouden krijgen en aan het bespreken hoe dit de beste Thanksgiving zou worden die ze ooit hadden meegemaakt. Zelfs mijn oudtante Ruth was vanuit Florida gekomen, haar eerste internationale reis in 15 jaar.
Op haar 79e was ze de matriarch van de familie, en haar aanwezigheid gaf de bijeenkomst een historische betekenis. Ik ben al vaak naar Thanksgiving geweest, vertelde ze me terwijl ik haar hielp zich te vestigen in haar suite op de begane grond. Maar deze wordt speciaal. Ik voel het. Wat me het meest opviel, was hoe moeiteloos iedereen bij elkaar paste.
Ondanks hun afkomst uit verschillende steden en hun wisselende mate van comfort met internationale reizen, vormde het gezin al snel een hechte, vrolijke groep. Gesprekken verliepen vlot tussen de generaties, iedereen was vanzelfsprekend betrokken bij de activiteiten en er was een onderliggende golf van waardering voor het feit dat ze deel uitmaakten van iets bijzonders. De tieners voelden zich tot elkaar aangetrokken, maar bleven ook contact houden met de volwassenen.
De jonge kinderen vonden speelkameraadjes onder hun neven en nichten en adopteerden elke volwassene als surrogaattante of -oom. De middelste generatie werkte samen aan de maaltijdbereiding en de coördinatie van activiteiten, terwijl de oudere familieleden verhalen en wijsheden deelden vanuit comfortabele stoelen met het beste uitzicht.
