Het was een statement van onafhankelijkheid, een plek die helemaal van mij was, waar ik de herinneringen en tradities kon creëren die ik altijd al wilde. De ironie ontging me niet dat mijn ouders, die mijn prestaties consequent hadden onderschat, geen idee hadden dat hun zogenaamd worstelende dochter nu een van de mooiste huizen aan de Franse Rivièra bezat. Want terwijl mijn ouders en zus in hun kleine bubbel leefden, onderhield ik nauwe banden met onze uitgebreide familie.
Tante Marie, die me leerde bakken toen mijn moeder het te druk had met Emma’s dansvoorstelling, oom James, die bij mijn diploma-uitreiking was toen mijn ouders Emma’s babyshower hadden gekozen. Neven en nichten die mijn verjaardag daadwerkelijk herinnerden en mijn prestaties vierden. Ze wisten allemaal van mijn succes, mijn promoties, mijn investeringen.
In tegenstelling tot mijn ouders waren ze geïnteresseerd in mijn leven, mijn dromen, mijn reis. En toen ik vertelde dat ik Thanksgiving in mijn nieuwe villa zou vieren, waren ze dolblij. De relatie met mijn uitgebreide familie was in de loop der jaren steeds belangrijker geworden, vooral omdat de kloof tussen de manier waarop mijn ouders Emma behandelden en mij steeds groter werd.
Deze familieleden hadden de familiedynamiek tijdens bijeenkomsten gadegeslagen en hun afkeuring in stilte geuit door meer aandacht te besteden aan mij en mijn prestaties. Tante Marie, de oudere zus van mijn moeder, was een bijzondere steun. Zij was degene die me had leren koken toen ik twaalf was, nadat mijn moeder had verklaard dat ze het te druk had met Emma’s activiteiten om mij bij de maaltijdbereiding te betrekken.
Die baksessies op zaterdagmiddag waren een van mijn meest gekoesterde jeugdherinneringen geworden: bloem afmeten, leren eiwitten vouwen en verhalen delen terwijl de koekjes in de oven stonden. Oom James, de broer van mijn vader, had tijdens veel belangrijke momenten als surrogaatouder gefungeerd.
Toen mijn ouders mijn diploma-uitreiking voor Emma’s babyshower misten, had oom James vier uur gereden om bij de ceremonie aanwezig te zijn. Hij was degene die het hardst had gejuicht toen mijn naam werd genoemd en hij had me daarna meegenomen naar een duur diner om het goed te vieren. « Je ouders weten niet wat ze missen, » had hij die avond gezegd. « Maar ik wel, en ik ben trots op je. »
De neven en nichten waren als broers en zussen voor me geworden, de broers en zussen die ik als kind al had gewild. Ze herdachten mijn verjaardag met attente cadeaus, vroegen naar mijn zaken, vierden mijn overwinningen en leefden mee met mijn nederlagen. Toen ik de aankoop van de villa ter sprake bracht tijdens een familiegroepchat, was hun enthousiasme onmiddellijk en oprecht.
« Meen je dat nou? » had nicht Sarah geschreven. « Heb je een huis in Frankrijk gekocht? » « Niet zomaar een huis, » had ik geantwoord, terwijl ik wat foto’s deelde. « Een villa met ruimte voor iedereen. » De reacties stroomden binnen. Hartjes-emoji’s, felicitaties en meteen verzoeken om details over een bezoek. Op dat moment was het idee voor Thanksgiving geboren.
Waarom zou ik de mensen die me echt waardeerden niet samenbrengen op een plek die onvergetelijke herinneringen zou creëren? Toen ik het idee opperde om Thanksgiving in de villa te vieren, was de respons overweldigend. Tantes en ooms, die normaal gesproken de feestdagen doorbrachten met het luisteren naar de eindeloze lofzangen van mijn ouders op Emma, maakten plotseling plannen voor een internationale reis.
Neven en nichten zochten vluchten uit en stemden hun schema’s op elkaar af. Zelfs de tieners in de familie keken uit naar een feestdag die normaal gesproken saaie gesprekken met volwassenen betekende. De planning was een eigen leven gaan leiden. Familieleden zochten naar activiteiten, deelden Pinterest-borden met Franse Thanksgiving-ideeën en startten groepsgesprekken om outfits voor foto’s te coördineren.
