In plaats daarvan kozen ze een restaurant dat Emma leuk vond en besteedden de eerste twintig minuten aan het bespreken van de slaapschema’s van de tweeling. En toen ik probeerde uit te leggen wat partnerschap inhield, de jarenlange samenwerking, de financiële gevolgen, de professionele erkenning, onderbrak mijn moeder me om een verhaal te vertellen over iets leuks dat een van de tweeling die ochtend had gedaan. Halverwege het eten verontschuldigde ik me dan even naar het toilet en overwoog serieus om weg te gaan.
Maar ik bleef, glimlachte en knikte door nog een uur van emisscentrisch gesprek, terwijl mijn partnerschapspapieren onaangeroerd in mijn aktetas bleven liggen, de grootste prestatie van mijn professionele leven gereduceerd tot achtergrondgeluid. « Tuurlijk, mam. Veel plezier, » typte ik terug, mijn vingers vastberaden, ondanks de pijn in mijn maag. Wat ze niet wisten, was dat hun sms’je zojuist mijn beslissing over de verrassing die ik had gepland, had bevestigd.
Acht maanden geleden kocht ik een prachtige villa aan de Franse Rivièra, een beslissing die ik geheim hield voor mijn directe familie. De woning met zijn adembenemende uitzicht op de Middellandse Zee en ruime kamers was perfect voor wat ik in gedachten had. De villa was een impulsaankoop geweest die uiteindelijk de beste beslissing ooit bleek te zijn.
Ik was in Frankrijk voor een juridisch congres in Nice en had tijdens een weekendje weg een ritje langs de kust gemaakt. Het makelaarsbord was nauwelijks zichtbaar door de olijfbomen, maar er was iets aan het pand dat me aansprak. De villa, gebouwd in de jaren twintig door een Franse industrieel, was decennialang liefdevol onderhouden door dezelfde familie voordat ze besloten te verkopen.
Toen ik door de ijzeren poorten liep en de Middellandse Zee zich eindeloos voorbij de terrastuinen zag uitstrekken, wist ik dat ik het moest hebben. Het huis zelf was een meesterwerk van architectuur, met crèmekleurige stenen muren, terracotta dakpannen en ramen van vloer tot plafond die elke hoek van het natuurlijke licht binnenlieten.
Binnen vloeiden de kamers naadloos in elkaar over met hoge plafonds, originele marmeren vloeren en zorgvuldig bewaarde authentieke details. De master suite besloeg de gehele derde verdieping met een privéterras met uitzicht op zee en een badkamer die meer aan een luxe spa deed denken. Acht extra slaapkamers, elk met een eigen karakter en uitzicht, konden comfortabel grote groepen huisvesten.
De keuken was de droom van elke chef-kok, met gerestaureerde vintage apparaten naast moderne gemakken, granieten aanrechtbladen en ramen die uitkeken op kruidentuinen waar rozemarijn en lavendel wild groeiden. Maar het waren vooral de buitenruimtes die me echt de adem benamen.
Meerdere terrassen liepen af naar het water, verbonden door stenen trappen en bezaaid met volgroeide olijfbomen en bloeiende wijnranken. Het infinity-zwembad leek over te gaan in de horizon en verscholen in de tuin lagen intieme zitjes, perfect voor een rustig gesprek of eenzame reflectie. Het aankoopproces was verrassend eenvoudig verlopen, mede dankzij mijn juridische achtergrond en het feit dat de verkopers mijn duidelijke liefde voor het pand waardeerden. Binnen zes weken was ik eigenaar van wat alleen omschreven kan worden als een mediterraan paradijs.
Ik had het de afgelopen acht maanden langzaam en zorgvuldig ingericht, in samenwerking met lokale ambachtslieden en antiquairs, om stukken te vinden die de geschiedenis van de villa eren en tegelijkertijd modern comfort bieden. Elke kamer vertelde een verhaal, van de vintage Franse meubels in de formele eetkamer tot het kleurrijke keramiek op de keukenplanken.
Wat de aankoop nog bevredigender maakte, was dat ik het betaalde met mijn partnerbonus en beleggingsrendementen, en dat ik alleen een beheersbare hypotheek nodig had. Jarenlang zorgvuldig beleggen, gecombineerd met mijn legale inkomen, hadden het mogelijk gemaakt. Het was niet zomaar een vakantiehuis.
