Ik belde mijn ouders meteen na het tekenen van de partnerschapsovereenkomst, ik kon mijn enthousiasme nauwelijks bedwingen. Mam, ik heb het gedaan. Ik ben partner geworden. De reactie was op zijn best lauw. Oh, dat is leuk, lieverd. Luister, mag ik je terugbellen? Emma brengt de tweeling en ik wil hun hapjes afmaken. Toen ik ze eindelijk zover kreeg om mee te eten, hoopte ik op iets bijzonders.
In plaats daarvan kozen ze een restaurant dat Emma leuk vond en besteedden de eerste twintig minuten aan het bespreken van de slaapschema’s van de tweeling. En toen ik probeerde uit te leggen wat partnerschap inhield, de jarenlange samenwerking, de financiële gevolgen, de professionele erkenning, onderbrak mijn moeder me om een verhaal te vertellen over iets leuks dat een van de tweeling die ochtend had gedaan. Halverwege het eten verontschuldigde ik me dan even naar het toilet en overwoog serieus om weg te gaan.
Maar ik bleef, glimlachte en knikte door nog een uur van emisscentrisch gesprek, terwijl mijn partnerschapspapieren onaangeroerd in mijn aktetas bleven liggen, de grootste prestatie van mijn professionele leven gereduceerd tot achtergrondgeluid. « Tuurlijk, mam. Veel plezier, » typte ik terug, mijn vingers vastberaden, ondanks de pijn in mijn maag. Wat ze niet wisten, was dat hun sms’je zojuist mijn beslissing over de verrassing die ik had gepland, had bevestigd.
Acht maanden geleden kocht ik een prachtige villa aan de Franse Rivièra, een beslissing die ik geheim hield voor mijn directe familie. De woning met zijn adembenemende uitzicht op de Middellandse Zee en ruime kamers was perfect voor wat ik in gedachten had. De villa was een impulsaankoop geweest die uiteindelijk de beste beslissing ooit bleek te zijn.
Ik was in Frankrijk voor een juridisch congres in Nice en had tijdens een weekendje weg een ritje langs de kust gemaakt. Het makelaarsbord was nauwelijks zichtbaar door de olijfbomen, maar er was iets aan het pand dat me aansprak. De villa, gebouwd in de jaren twintig door een Franse industrieel, was decennialang liefdevol onderhouden door dezelfde familie voordat ze besloten te verkopen.
Toen ik door de ijzeren poorten liep en de Middellandse Zee zich eindeloos voorbij de terrastuinen zag uitstrekken, wist ik dat ik het moest hebben. Het huis zelf was een meesterwerk van architectuur, met crèmekleurige stenen muren, terracotta dakpannen en ramen van vloer tot plafond die elke hoek van het natuurlijke licht binnenlieten.
