We spraken met een advocaat en een accountant en richtten een kleine stichting op. Ik pakte het geld dat mijn ouders me stuurden en stopte er elke dollar in, met een deel van mijn eigen spaargeld en een deel van Marcus’ bijdrage. We noemden het het Invisible No More Scholarship Fund.
Het eerste jaar kenden we twee beurzen toe. Het tweede jaar vier. Elke keer zat ik tegenover kinderen wier verhalen overeenkwamen met die van mij – kinderen die hun eigen toestemmingsformulieren hadden getekend, zelfstandig hadden leren budgetteren en « nee » hadden geantwoord op de vraag of iemand in hun familie naar de universiteit was gegaan.
Een van de meisjes, Maya, zat voor me en klemde haar handen zo stevig vast dat haar knokkels wit werden.
« Ik had niet gedacht dat iemand zoals jij om iemand zoals ik zou geven, » zei ze.
Ik lachte zachtjes. « Ik ben jij, » zei ik tegen haar. « Ik heb gewoon een stukje gelopen. »
Mijn ouders vroegen nooit waar het geld naartoe ging. Als ze er al over nadachten, gingen ze er waarschijnlijk van uit dat ik het had uitgegeven aan een grotere locatie, een grotere jurk, iets groters. De waarheid was dat hun geld eindelijk naar iets was gegaan dat er echt toe deed – en ze zouden het nooit weten.
De bruiloft van mijn zus in Cancun was vorige maand. Natuurlijk was ik er niet bij, maar dankzij sociale media zag ik de hoogtepunten. De foto’s waren prachtig – de lichtslinger boven de receptie, de oceaan in een perfect turquoise decor, Brianna in een jurk zo ingewikkeld dat het leek alsof hij elk moment onder zijn eigen gewicht zou bezwijken.
Ik hoorde ook dat Derek dronken was geworden op de receptie en een speech had gegeven waar iedereen zich voor schaamde. Iets met « het sluiten voordat ze beseft dat ze het beter kan » en « het is maar goed dat haar ouders voor dit hele circus hebben betaald. » Mensen lachten, maar niet op een vriendelijke manier.
Brianna belde me later huilend op, haar stem schor en voicemail.
« Viv, kun je antwoorden? Ik weet dat je boos bent, ik weet dat ik het verprutst heb, maar… ik… ik dacht dat als mijn bruiloft perfect was, al het andere dat ook zou zijn. En dat is het niet. En ik weet niet wat ik moet doen. »
Ik luisterde het bericht precies één keer af. Toen liet ik het daar liggen, ongelezen, onbeantwoord. Sommige deuren sluiten niet voor niets. En sommige mensen zoeken pas contact als hun licht begint te doven.
