Hij zat twee rijen voor hen, iets opzij. Hij droeg een simpele marineblauwe trui en een donkere spijkerbroek, niets bijzonders, maar hij straalde een stille concentratie uit. Terwijl anderen door hun telefoon scrollden, keek hij de presentator aan alsof elk woord ertoe deed. Hij maakte aantekeningen in een leren notitieboekje dat er duur maar versleten uitzag, alsof hij het al jaren gebruikte, niet als rekwisiet had gekocht.
Na de sessie, toen iedereen naar de uitgang liep, draaide hij zich om, ving mijn blik op en gaf me een kleine, bijna aarzelende glimlach. ‘Hé,’ zei hij, terwijl hij bij de deur bleef staan. « Je hebt een paar goede vragen gesteld tijdens de Q&A. Misschien wil je een kopje koffie drinken en het allemaal bespreken? Het is… veel om in één keer te verwerken. »
.
Normaal gesproken zou ik instinctief « nee » hebben gezegd. Krimp ineen, ga verder, wees geen lastpost. Onzichtbare dochters nemen geen ruimte in. Maar iets in zijn toon – vriendelijk, onopvallend, alsof hij elk antwoord accepteerde – deed me aarzelen.
« Tuurlijk, » zei ik. « Ik zou wel wat uitleg kunnen gebruiken voor de helft van de termen die hij ons voor de voeten werpt. »
We gingen naar een klein koffiehuisje om de hoek, zo’n plek met versleten houten tafels en krijtbordmenu’s. Hij betaalde zonder veel poespas onze drankjes en luisterde naar mijn geratel over mijn baan, mijn studieschuld en mijn kleine spaarrekening, die zowel kostbaar als absurd leek.
« Ik probeer dit gewoon niet te verpesten, » gaf ik toe. « Ik kom niet uit een rijke familie. Ik heb geen vangnet. Als ik een verkeerde beweging maak, zal niemand me vangen. »
Hij knikte, alsof hij het beter begreep dan alleen maar te doen alsof. « Je wordt er voorzichtiger van, » zei hij. « Dat is niet erg. Mensen die opgroeien met schermen beseffen niet hoe solide de grond is. »
Maandenlang dacht ik dat Marcus gewoon een gewone jongen was. Hij reed in een ietwat afgeleefde Honda Civic. Hij droeg burgerkleding, geen logo’s, geen opzichtige horloges. Hij woonde in een bescheiden appartement met een doorgezakte bank en een keuken waarvan de keukenkastjes niet helemaal sloten. Hij vertelde me dat hij in de financiële wereld werkte, en ik nam aan dat hij bankbediende of boekhouder bij een klein bedrijf was.
Hij corrigeerde me nooit.
Hij pronkte nooit met zijn geld of sprak over zijn rijkdom. Hij raadde nooit dure restaurants aan en bekritiseerde mijn bonnenboekje niet. Hij kwam regelmatig en discreet langs, net zoals ik had geleerd de wereld te verkennen. Hij kookte voor me in die kleine keuken, waarbij hij het knoflookbrood de helft van de tijd verbrandde. Hij herinnerde zich mijn koffiebestelling beter dan wie dan ook in mijn familie mijn verjaardag.
Pas na bijna een jaar relatie ontdekte ik de waarheid.
Ik was op een regenachtige zaterdag in zijn appartement om hem te helpen met het sorteren van zijn papieren. Uiteindelijk besloot hij de stapel post, mappen en documenten op de eettafel aan te pakken. Ik trok een dunne kartonnen doos van onderen, denkend dat het weer een bankafschrift was.
In plaats daarvan was het een tijdschrift.
Forbes.
Zijn gezicht stond op de cover.
