Wij dachten dat we gewoon een leuke avond wilden hebben.
Twee vrienden, een gezellig restaurantje in het centrum, wat quinoa, veel kletsen en dat heerlijke gevoel van onthechting.
Maar wat een rustig diner had moeten zijn, veranderde in een tafereel dat een thriller waardig is.
En laten we eerlijk zijn: vanaf die dag keken we nooit meer op dezelfde manier naar ons bord.
Heerlijke salade… maar één intrigerend detail
Alles leek perfect. De sfeer, de muziek, de prachtig opgemaakte borden. Mijn vriendin, een liefhebber van duurzame recepten, koos de avocado-quinoasalade. Net toen ze een hap wilde nemen, veranderde haar uitdrukking.
« Zie je dat? » vroeg ze me, wijzend naar de vork die tussen haar bord en haar mond hing. Kleine zwarte stipjes. Klein. Te gewoontjes om toevallig te zijn, maar discreet genoeg om onopgemerkt te blijven. Destijds dachten we dat het chiazaad was. Ze zijn tenslotte trendy, toch? Maar er klopte iets niet. Dat gevoel van twijfel sloeg al snel om in ongemak.
