« Hallo, » zei ik. « Ik ben Laura. Thomas’ vrouw. Ryans moeder. »
Haar gezicht betrok en ze greep naar haar maag.
Ze haalde schor adem en deed trillend een stap achteruit.
Nee. Nee. Nee! Dat kan niet. Thomas zei dat hij nooit getrouwd is geweest! Dat werk was zijn hele leven te belangrijk. Maar hij wilde geen vrijgezel zijn die alleen met zijn werk getrouwd was…
Een radeloze vrouw | Bron: Midjourney
« Single? » herhaalde ik. « Ja, ik weet zeker dat hij zich best goed kan voordoen als single. Of is hij helemaal weg van jou? »
Er kwamen tranen in haar ogen.
“Oh mijn God,” zei ze.
En zo stortte Thomas’ hele wereld in.
Sophie sprak als eerste, haar stem trilde van verraad.
Je beloofde mijn moeder een toekomst. Je zei dat je met haar zou trouwen. En dat je er altijd voor ons en de baby zou zijn! En al die tijd… heb je gelogen?
Thomas negeerde haar en draaide zich naar mij om.
« Laura, alsjeblieft. Ik heb nooit gewild… »
Ik stak mijn hand op
« Je hebt geen recht van spreken. »
Ik draaide me om naar Ryan, die zijn vuisten gebald had en over zijn hele lichaam trilde.
Ik werd meteen milder.
“Schatje,” fluisterde ik.
Zijn borstkas ging snel op en neer. Toen keek hij naar zijn vader, de man die hij het grootste deel van zijn leven had aanbeden.
En zijn stem, gebroken en rauw, sneed door de stilte.
Een boze jongeman | Bron: Midjourney
« Voor mij ben je dood. »
Ik draaide mij om naar Sophies moeder.
« Ik stel voor dat je hem eruit gooit, » zei ik eenvoudig. « Want vanaf nu? Hij is jouw probleem. »
Toen draaide ik mij weer naar Thomas om en ontmoette zijn paniekerige blik.
« Ik ga een echtscheiding aanvragen. En je kunt maar beter de ring van mijn grootvader teruggeven. Ik dacht dat je bijzonder genoeg was om hem te gebruiken. Maar je bent gewoon een zielige man. Ik hoop dat dit kind vergevingsgezinder zal zijn, want je zoon is klaar met je. Net als ik. »
Hij deed zijn mond open, misschien om te smeken, misschien om te liegen. Ik lachte hem uit.
Omdat ik toch al aan het afdrijven was.
Tot mijn verbazing volgde Sophie Ryan en mij naar de auto.
« Alsjeblieft, » zei ze. « Laat me een paar uur komen terwijl ze dit uitzoeken… als ze ruzie maken, kan het rumoerig worden. »
« Kom op, lieverd, » zei ik. « Ik heb nog een toetje voor me klaarstaan. »
Ze glimlachte droevig en stapte in de auto.
Toen we thuiskwamen, zaten we alle drie in stilte.
Het huis voelde zwaarder aan dan voorheen, alsof het gewicht van de waarheid zich in de muren had gevestigd en op ons drukte.
Ryan zat verloren en verward op de bank. Sophie zat naast hem. Ze zag eruit alsof ze in haar eigen wereldje verborgen zat.
Ze raakten elkaar niet aan. Ze keken elkaar niet eens aan.
